O Wandziu, który nie chciał Niemca VI

   W tym rozdziale Niemieccy goście będą się mogli przekonać, że plotki mówiły prawdę, a Wiślanie są rzeczywiście bardzo religijni i ściśle stosują się do tradycji oraz rytuałów.

   Krak wstawał zwykle bardzo wcześnie, na równi ze służbą. Lubił jeszcze przed śniadaniem spacerować po opustoszałym zamku, napotykając jedynie zaspanych pachołków i dziewki z naręczami bielizny. Wszyscy znali ten jego zwyczaj i kłaniali się mu z daleka. Tego dnia najpierw skierował się do sypialni syna, chciał z nim ustalić kilka spraw związanych z odbywającym się dzisiaj Świętem Kupały. Na wszelki wypadek zapukał i wszedł do środka, nikogo jednak nie zastał. Mina mu trochę zrzedła. Czyżby chłopcy nie posłuchali go i zbytnio się wczuli w studiowanie tej księgi? Może powinien bardziej ich pilnować? Przyspieszył kroku i już po chwili znalazł się przed komnatą Gotfryda, po cichu otwarł drzwi i zajrzał przez szparę. Obrazek jaki zobaczył spowodował, że ten surowy mężczyzna uśmiechnął się pod nosem.

Młodzieńcy spali wtuleni w siebie tak mocno, że z trudem można było rozróżnić które członki są czyje. Wandziu obejmował mocno Niemca i przywierał do jego pleców niczym druga skóra. Twarz miał zanurzoną w rudych lokach i nadzwyczaj błogą minę. Godfryd wciskał pośladki w jego brzuch, a policzek opierał o ramię towarzysza, od czasu do czasu pomrukując z zadowolenia przez sen. Najwyraźniej chłopcy zaprzyjaźnili się bardziej niż sądził. Koniecznie będzie musiał pogratulować Kseni pomysłu z księgą, tylko jak on ich teraz utrzyma z dala od siebie aż do ślubu? Czerwcowa, ciepła noc będzie sprzyjała zabawom na wolnym powietrzu, a potem odbędzie się jeszcze rytualna  kąpiel na golasa w jeziorze i szukanie kwiatu paproci. Biedny książę zaczął się głowić nad tym, jak zapobiec międzynarodowemu konfliktowi. Kiedy znany z konserwatywnych zasad Rydygier dowie się, że nie upilnował smarkaczy, będzie mu to wypominał do końca życia.

***

   W porze obiadu Wandziu spotkał się z narzeczonym na zamkowym korytarzu. Obaj uśmiechnęli się do siebie nieśmiało, wspomnienie minionej nocy nadal stało żywo przed ich oczyma. Mężczyzna wyciągnął rękę by dotknąć rudych włosów chłopaka, ale ten cofnął się, popychając stojącą pod ścianą zbroję, która runęła na podłogę z przeraźliwym zgrzytem.

- Zrobiłem coś nie tak? – zapytał Wiślanin zaskoczony jego reakcją.

- Nie, ale… no wiesz… - zmieszany Godfryd nie miał pojęcia jak mu wytłumaczyć, że od rana myśli tylko o nim, nawet specjalnie ubrał dłuższą tunikę by zasłonić narastający problem.

- To dobrze  – odetchnął. – Masz już gotowy wianek?

- Jaki wianek?

- Nie znacie Święta Kupały? – zapytał zaskoczony Wandziu.

- Chodzi ci o Noc Świętojańską? Pewnie, że tak. Palimy wtedy ogniska, pieczemy dzika i pijemy piwo. Śpiewamy pieśni ku czci świętego Jana. W sumie nic specjalnie ciekawego. – Wzruszył ramionami.

- U nas wygląda to nieco inaczej. Wianek ma być uwity z magicznych ziół, musi też mieć wplecione łuczywo. Przyjdę po ciebie o zmierzchu. – Pochylił się i skradł mu małego buziaka.

***

   Klaus po wyjściu męża zniszczył jeszcze dwie poduszki, darł je z taką furią, aż pierze latało w powietrzu, w końcu się zasapał i opadł z sił. Następne dwie godziny poświęcił sprzątaniu i doprowadzaniu się do porządku. Potem nudził się coraz bardziej, przeklinając głupich Wiślan i ich pijackie zabawy, których został ofiarą. Wyszedł na balkon i z zadowoleniem stwierdził, że na placu ćwiczą właśnie młodzi rycerze pod okiem dowódcy, a ponieważ było bardzo ciepło jak na tą porę roku pościągali koszule, w samych tylko pantalonach okładali się kijami. Musiał przyznać, że było na co popatrzyć. Wzdychając głośno oparł się o balustradę i zapomniał o całym świecie, z rumieńcami na policzkach i błyszczącymi oczami pożerał wzrokiem, umięśnione męskie ciała. Nagle poczuł, że czyjaś silną dłoń łapie go za spodnie i pociąga do tyłu.

- Jeszcze mi wypadniesz – Mściwój odwrócił go do siebie przodem, przyparł do muru i zaborczo pocałował w usta. – Pamiętaj, że należysz do mnie! – Ukąsił go w szyję i zassał się na aksamitnej skórze, robiąc sporą malinkę.

- Wynocha! – warknął chłopak jak tylko odzyskał oddech i otarł twarz wierzchem dłoni, chcąc ukryć zmieszanie. Gniew nadal mu nie przeszedł, ale mąż działał na niego niczym mamiące ziele. Jednocześnie miał ochotę dać mu w twarz i rzucić się na niego niczym wygłodniały zwierz. Może ci Wiślanie wydzielali jakieś feromony, ogłupiające swoje ofiary? Potem każdy naiwny biedak, który znalazł się w pobliżu nie miał siły się opierać, a nawet sam padał im do stóp. Tu przypomniał sobie, jak właśnie w takiej pozycji sprawdzał wielkość członka mężczyzny i zaczerwienił się niczym pomidor.

- Muszę jeszcze iść do pracy, a ciebie szukał Godfryd. Bredził coś o ziołach i głupich babskich tradycjach. – Przyciągnął prychającego Klausa do siebie, pochylił się do jego ucha, owiewając je swoim oddechem. – Spokojnie, wieczorem będzie zabawa, na pewno nie pożałujesz. – Wpił się w nabrzmiałe wargi wijącego się w jego ramionach męża. Przez chwilę pieścił je zachłannie nie zważając na opór, potem puścił otumanionego biedaka i wyszedł z komnaty, pogwizdując pod nosem.

***

   Chłopak jeszcze chwilę stał z ogłupiała miną, a potem spojrzał w lustro i wymierzył sobie mentalny policzek. Wyglądał jak stajenna dziewka po randce na sianie. Potargany, czerwony, z rozchełstaną koszulą, która nie wiadomo kiedy się rozpięła.

- Klaus! Weź się w garść, ten facet robi z tobą co chce! – przemówił z wyrzutem do swojego odbicia. – Ledwo cię dotknie, pod tobą już miękną nogi. Jak tak dalej pójdzie skończysz jako pokorna żona, wypinająca tyłek na każde zawołanie swojego męża! – Podniósł do góry głowę, wydął usta i ruszył na poszukiwanie Godfryda. Niestety nigdzie go nie było. Dopiero, gdy obszedł cały zamek spotkał Wandzia, który naprowadził go na trop. Odnalazł swojego byłego pana na wielkiej łące w pobliżu jeziora. Wokół niego walały się wszelakie rosnące nieopodal kwiaty i zioła.

- Dobrze, że jesteś – jęknął na widok chłopaka. – Nie mam pojęcia jak to się robi, podpatrywałem dziewczyny, ale mnie przegoniły.

- Siostra mnie kiedyś uczyła. – Rozbawiony jego poważną miną Klaus usiadł obok. Już po chwili chłopcy śmiali się wesoło, rzucając do siebie stokrotkami, które w wielkiej obfitości rosły w trawie.

- Powiedz, radzisz sobie jakoś w tym małżeństwie? – zapytał Godfryd, kiedy się uspokoili. – Martwię się o ciebie, bywasz strasznie porywczy, a ten Mściwój nie wyglądał na łagodnego.

- Rzeczywiście bywa zaborczym zrzędą, ale za to ma inne zalety. – Uśmiechnął się szeroko. – Kiedy mnie brał, widziałem wszystkie gwiazdy i księżyc na dodatek. Znał takie sztuczki o jakich nawet nie słyszałem.

- A ten tylko o jednym – wymamrotał zarumieniony Godfryd. – Powiedz, czy to boli? – zapytał po chwili nieśmiało.

- Pierwszy raz bywa ciężko, ale to zależy od przygotowania i umiejętności partnera. – Tłumaczył spokojnie, starając się nie spłoszyć chłopaka, doskonale wiedział, że nadal był niewinny. – Chwila! Chcesz się oddać Wandziowi przed ślubem?! Oszalałeś?! Ojciec cię zabije jak się dowie!

- Ja tylko tak pytałem, na wszelki wypadek, a ty zaraz z kazaniem! Moralista od mierzenia penisów się znalazł! – Chłopak pokazał mu język i zajął się pracowicie pleceniem wianka. Szło mu to całkiem nieźle, na koniec umocował jeszcze małe łuczywo. – Gotowe. Masz pojęcie co się z tym robi?

- No co ty! U nas to tylko chłopy się poopijały, napchały mięcha i po święcie. Podobno Wiślanie są strasznie religijni, okropnie poważnie traktują te wszystkie tradycje i rytuały. – Ziewnął wymownie.

- Będziemy do rana śpiewać psalmy do świętego Jana przy ognisku?! – Złapał się za głowę Godfryd. – To straszne! Nawet matka nam tego oszczędzała!

***

    Po zmierzchu Wandziu, tak jak obiecał, przyszedł do komnaty narzeczonego. Chłopak siedział z markotną miną na zasłanym miękkimi skórami łożu i obracał w rękach wianek. Nawet nie spojrzał w jego stronę, tylko westchnął głęboko.

- Może zostańmy w domu i postudiujmy księgę? – zaproponował z nikłą nadzieją w głosie. Sam nie mógł uwierzyć, że odważył się powiedzieć coś takiego.

- Muszę tam być jako syn panującego, poza tym to świetna zabawa – przekonywał Wiślanin zdziwiony jego brakiem entuzjazmu. – Chodź – złapał go za rękę i postawił na nogi. – Pokaż mi to cudeńko, muszę się dobrze przyjrzeć, bo potem mogę go nie rozpoznać. – Pogłaskał go delikatnie po policzku.

- Proszę. – Podał mu wianek Godfryd.– Wierzę ci na słowo. – Włożył ufnie swoją szczupłą dłoń w stwardniałą od machania mieczem rękę Wandzia.

- Lepiej nic już nie mów, bo rzeczywiście tu zostaniemy. – Mężczyzna spojrzał wymownie na łóżko. – A potem książę powiesi mnie na suchej gałęzi. - Śmiejąc się z żartów na temat własnych ojców, które krążyły po okolicy, ruszyli na znaną obu łąkę nieopodal zamku.

    Zgodnie z tradycją miejsce na świętowanie wybierano bardzo starannie. Musiało być w pobliżu lasu i rozstajnych dróg, na brzegu zbiornika wodnego. W tym wypadku było to niewielkie jezioro z kryształowo czystą, ciepłą wodą. Zebrali się tu chyba wszyscy mieszkańcy miasta, uśmiechnięci i rozgadani czekali na znak do rozpoczęcia zabawy. Krak siedział na specjalnie dla niego przygotowanym tronie z dębowego drzewa, obok niego stał najwyższy kapłan Ziemowit, ubrany w długą, białą szatę. W ręce trzymał kosz z jesionowym i brzozowym drewnem oraz ziołami. Na widok nadchodzącego Wandzia z narzeczonym pobłogosławił je i podał chłopcom.

- Co teraz? – szepnął nie znający rytuału Godfryd.

- Rób to co ja. – Uśmiechnął się Wiślanin, podszedł do przygotowanego wcześniej ogromnego stosu drewna i rzucił na niego zawartość kosza. Potem wprawnie skrzesał ogień, płomienie strzeliły wysoko ponad głowy tłumu, zdawały się dosięgać gwiazd. Na tle nocnego nieba doskonale było widać latające w powietrzu iskry. Wokół chłopcy i dziewczęta zaczęli formować dwa kręgi, śpiewali pieśni o urodzaju i szczodrej matce ziemi. Zagrała muzyka, obaj narzeczeni zostali pociągnięci do tańca. Wirowali dość długo, aż zaszło im w ustach. Wyrwali się więc z kręgu i pośpieszyli w kierunku starszyzny, raczącej się obficie przednim miodem oraz coraz modniejszą ostatnio wódką. Ledwo wypili po kuflu, kiedy melodia się zmieniła na rzewną i tęskną, a niezamężne dziewczęta i niektórzy chłopcy ruszyli z wiankami w kierunku jeziora.

- Idź z nimi, ja pójdę poniżej i go wyłowię. Jeśli się nie pomylę, to będziemy mogli iść poszukać razem kwiatu paproci – szepnął do ucha wahającemu się Godfrydowi.

- Będziemy po ciemku szukać zielska ? – Chłopak nie był zbyt przekonany do całej sprawy.

- To magiczna roślina, daje zdrowie, długie, szczęśliwe życie, wskazuje zakopane skarby. – Wandziu pocałował go czule w usta, po czym zniknął w tłumie parobków i rycerzy. Niemcowi nie pozostało nic innego jak ruszyć za rozbawioną gromadą. Kiedy wszyscy znaleźli się na brzegu, każdy zapalił łuczywko na swoim wianku i ostrożnie położył go nas wodę. Zaczęły płynąć z prądem, wydzielając piękną woń kwiatów, oświetlając ciemne wody jeziora. Obserwowali je, aż zniknęły im z oczu. Następnie udali się z powrotem, zasiedli przy ognisku ucztując i pijąc, ale było widać, że wszyscy czekają niecierpliwie na powrót młodzieńców, którzy w umówionym miejscu mieli wyłowić wianki. 

- O co tyle hałasu? – zapytał siedzącej obok niego ładnej dziewczyny.

- To wróżba na przyszłość oraz możliwość zawarcia małżeństwa bez zgody starszyzny,  jeżeli tylko ukochanemu uda się wyłowić twoje kwiaty. – Odpowiedziała poważnie.

- A co jeśli popłynie w dal, utonie lub się spali?

- Kiedy podryfuje to znaczy, że szybkiego zamęścia nie ma co oczekiwać, w innych wypadkach staropanieństwo murowane. Ale tobie panie to chyba nie grozi? Narzeczony cały czas wodzi za tobą głodnymi oczami – zachichotała.

- Pewnie zjadł za mało kiełbasy – mruknął, rumieniąc się chłopak. 

- Cicho, idą! – Panna radośnie poderwała się na nogi. Godfryd zrobił to samo, tym bardziej, że na czele pochodu zobaczył Wandzia tryumfalnie niosącego jego wianek.

- Widzisz, nawet los pokazał, że należymy do siebie. Nie było wcale łatwo w tych ciemnościach odnaleźć właściwy. – Uklęknął przed zmieszanym narzeczonym i oddał mu jego własność. Muzyka zabrzmiała głośniej, wyraźnie było w niej słychać zaczepne nuty i pulsujący, gorący rytm. Wstał, złapał go za rękę i mocno przytulił do siebie w tańcu. Teraz już wirowali w parach, chłopakowi się to bardzo podobało, ale nie mógł zrozumieć dlaczego wszyscy, pląsając wesoło, znowu zmierzają w stronę jeziora. W głowie mu się nieco kręciło od bliskości i mężczyzny oraz wypitego miodu. Nagle zatrzymali się, przy akompaniamencie pisków i okrzyków zaczęli zdzierać z siebie ubrania, po czym, trzymając się w objęciach, rzucać do wody.

- Ale… no… - zdążył jedynie wyjąkać, ponieważ sprawne ręce Wandzia szybko pozbawiły go ubrania. Czerwony niczym zachodzące słońce obserwował jak się rozbiera, patrząc na niego zachwytem. W pierwszej chwili myślał, że spłonie ze wstydu, ale potem podniósł do góry dumnie głowę, aby narzeczony mógł go podziwiać. Rozpuścił nawet rude loki, które zalśniły niczym czysta miedź. Sam błądził wzrokiem po złocistej skórze mężczyzny i zgrabnym, ładnie wyrzeźbionym ciele. Ciemność i ciepłe światło płonących pochodni zatuszowały wszelkie niedoskonałości natury. Ponownie wzięli się za ręce i weszli do wody, stanęli, kiedy zaczęła sięgać im do pasa.

- Chcesz mnie? – zapytał, biorąc go w ramiona Wandziu. – Jeśli do rana nie zmienisz zdania i skoczysz ze mną przez ognisko wiedz, że u nas traktowane jest to na równi ze ślubem.

 - Za dużo mówisz – Godfryd, jako że był trochę niższy, wspiął się na palce i namiętnie go pocałował, wkładając w to całe swoje serce.

- W taki razie zaczekam do świtu. – Ręce mężczyzny powędrowały w dół na kuszący go cały wieczór, zgrabny tyłek. – Teraz muszę cię dokładnie umyć, aby oczyścić ze wszystkiego co złe i uleczyć wszelkie rany. – Masował go delikatnie, przesuwając rękami po mokrej skórze.

- Tam też? – pisnął chłopak i zadrżał, kiedy zwinne palce zawędrowały między jego pośladki. Pożądliwe usta narzeczonego uciszyły jednak jego protesty, język wślizgnął się do słodkiego wnętrza i zaczął je zapamiętale pieścić. Już po chwili szczupłe ramiona zacisnęły się mu na szyi, a smukłe ciało zaczęło się o niego wymownie ocierać.

- Musimy stąd iść, inaczej damy plamę – Wiślanin ostatkiem sił zachowywał rozsądek – chyba, że chcesz kochać się na oczach tłumu.

- Och… ja… - Godfryd nie mógł ocknąć się ze słodkiego zamroczenia.

- Kwiat paproci pamiętasz? Możemy bezkarnie powłóczyć się po lesie, noc jest bardzo ciepła. – Pociągnął go na brzeg, gdzie leżały poskładane, miękkie płótna do wycierania. Szybko się ubrali i skierowali w stronę ogniska, działali zupełnie jak świetnie wyszkolony oddział. Podeszli powoli, starając się nie zwracać na siebie uwagi starszyzny. Jeden złapał za leżący na trawie pled oraz płonące łuczywo, drugi zwinął ze stołu gąsiorek z miodem i koszyk z prowiantem. Po kilku minutach zagłębiali się już w pogrążony w ciemnościach, pełen tajemniczych odgłosów las, wąska ścieżka prowadziła ich do celu.

- Dokąd idziemy? – zapytał zaciekawiony Godfryd.

- Znam tu niezłe miejsce na piknik pod gwiazdami. – Wandziu przytulił go do swojego boku i tak czule objęci ruszyli przed siebie, oświetlając sobie drogę pochodnią. – Rozglądaj się uważnie. Ten kwiatek jest podobno mały, czerwony i lśni w ciemnościach.

- Aż tak bardzo chcesz być bogaty?

- Właściwie skarb już mam – pocałował go w ucho – ale od przybytku głowa nie boli, prawda? – zachichotał Wiślanin

O Wandziu, który nie chciał Niemca V

     Co do wierszyka poniżej to moja nieco straszna twórczość własna, więc nie śmiejcie się za bardzo. Niestety w Internecie nie znalazłam nic stosownego na tę okazję.

   Jeśli chodzi o pasy cnoty, to są używane nadal i można je kupić na allegro pl. zarówno w męskiej jak i w damskiej wersji. Te urocze, małe kłódeczki rozbawiły mnie do łez.

   Wandziu po turnieju udał się od razu do swojej komnaty. Umówili się z Godfrydem, że spotkają się u niego po zmierzchu. Miał więc kilka godzin na przygotowanie się do pierwszej w swoim życiu miłosnej schadzki. Co prawda musieli studiować księgę od teściowej, żywił jednak nadzieję, że przy okazji uda mu się skraść kilka całusów. Stara służąca zapytana, jak się właściwie przygotować do takiego sam na sam, najpierw się zdrowo uśmiała, ale potem zlitowała się nad czerwonym niczym pomidor biedakiem i dała mu kilka dobrych rad. Dlatego właśnie siedział w wannie i pławił się w pachnącej pianie. Tymczasem jego pachołek przygotował mu eleganckie, skórzane spodnie i białą koszulę z najcieńszego lnu. Kiedy książę się ubrał, rozczesał i ułożył jego jasne włosy. Opadały mu na ramiona bujną grzywą.

- Wspaniale wyglądasz panie, ten Niemiec padnie ci do stóp – zachichotał, lustrując uważnie chłopaka.

- A ty co, byłeś u Klausa na korepetycjach? Uważaj, bo skończysz  jak ten nadpobudliwy pachołek! – Burknął zmieszany pod jego pełnym podziwu wzrokiem.

- Z rycerzem podobnym do Mściwoja w łożu? – Bezczelny sługa rzucił się przed zdumionym chłopakiem na kolana. – Powiedz panie jak on to zrobił, a będę ci służył do końca życia za darmo! Dla takiego ogiera w sypialni warto się poświęcić, może być nawet z niemieckiej hodowli!

- Wynocha diable! Ci obcy są tutaj dopiero tydzień, a już zdążyli służbę zdeprawować! – Wygonił zaśmiewającego się sługę z komnaty.

***

   Godfryd kazał rozpalić ogień w kominku, aby porządnie ogrzać komnatę. Postawił na stole lichtarz z trzema świecami, który powinien im zupełnie wystarczyć do czytania tej głupiej księgi. Obok położył tacę ze słodkimi przekąskami, kielichy i butelkę mocnego wina. Starał się jak mógł stworzyć przyjemną atmosferę. Własnoręcznie posprzątał swoją sypialnię, co było z jego strony ogromnym poświęceniem, upychając po prostu wszystkie walające się dookoła rzeczy w skrzyni.

- Jestem… Coś się stało? – Wandziu wszedł do komnaty, a Godfryd zagapił się na niego z otwartą buzią. Nie zdążył się jeszcze uczesać, więc włosy splataną dżunglą opadały mu do pasa, a koszula zapięta na jeden guzik zsunęła się z ramienia, ukazując gładka skórę.

- Chyba mnie złapał skurcz. – Chłopak opadł na kanapę z dość niemądrą miną. – Może usiądź i zacznij czytać. – Poklepał miejsce obok siebie. Chciał, by narzeczony zajął się książką, a on wtedy mógłby go jeszcze troszeczkę popodziwiać, bez zwracania na siebie uwagi.

- W porządku. – Wandziu niepewnie przełknął ślinę, choć tak naprawdę miałby ochotę przełknąć coś zupełnie innego. Zwłaszcza to nagie ramię, wyglądało wyjątkowo apetycznie.Usiadł jednak grzecznie i wziął do ręki nieszczęsne tomiszcze. Zaczął czytać, a z każdą linijką jego błękitne oczy robiły się coraz większe, a policzki czerwieńsze.

,,Cni rycerze i damy na pewno to wiecie

Że sprawy alkowy najważniejsze w świecie

Rozkoszne potyczki prowadzone w nocy

Sprawią, że w dzień będziecie pełni mocy

Ta księga wam pokaże jak się nigdy nie poddać

Lub rzucić się na łoże i z westchnieniem oddać‘’.

- Dlaczego przestałeś czytać? – zdziwił się Godfryd.

- Dalej są nieprzyzwoite obrazki i coś jakby instrukcja – odezwał się po chwili Wandziu. Nadobna Ksenia okazała się mocno zboczoną babą. Dawać coś takiego swojemu niewinnemu synowi na drogę do obcego kraju? To się zupełnie nie mieściło w jego głowie.

- I co teraz?

- Nic, nie mamy konfitur. - Wzruszył ramionami Wiślanin.

- Ja mam. Chyba malinowe. – Godfryd zaczął wyrzucać wszystko na podłogę najpierw z szafy, potem ze skrzyni. Kiedy komnata zaczęła przypominać pobojowisko, zapiszczał tryumfalnie. – Jest! – Podniósł do góry mały garnuszek.

- Skoro mamy pomoc naukową, to możemy kontynuować. – Złapał niczego nie spodziewającego się chłopaka za rękę i pociągnął na swoje kolana.

- Na czym polega to ćwiczenie? – zapytał wiercąc się Niemiec. Szukał najwygodniejszej pozycji, a kościste kolana narzeczonego wbijały się mu w pośladki, dlatego przesunął się do przodu, lądując na jego udach.

- Na konsumpcji, ja ciebie a ty mnie, zaczynamy od góry. – Nabrał na palec konfitur i rozmazał je na twarzy zaskoczonego Godfryda, następną porcję nałożył mu na szyję. – Nie wolno nam niczego dotykać, tylko lizanie.

- Ee…? – Wymamrotał zaskoczony chłopak, kiedy poczuł ciepły język na swoich policzkach.

- Słodziak z ciebie – zachichotał Wandziu. Powoli zbliżał się do różowych ust, które od początku były jego celem. Musnął je kilkakrotnie w delikatnej pieszczocie. Doszedł do wniosku, że koniecznie musi kupić coś ładnego teściowej za tą księgę z instrukcjami.

- Och… - westchnął Godfryd, ale nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo zaborczy język mężczyzny wdarł się między jego rozchylone wargi. Rozpoczął się namiętny taniec, pełen rozkosznych pomruków i pisków. Siły były wyrównane i nikt nie chciał ustąpić pola. Zaczęli ocierać się o siebie jak marcujące koty, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Zwykły buziak zamienił się bardzo szybko, w namiętny pocałunek.      Godfrydowi było gorąco, bardzo gorąco. Guzik nie wiadomo kiedy się urwał i potoczył na podłogę, zaraz za nim, z cichym szelestem zsunęła się koszula. Teraz doznania zrobiły się o wiele silniejsze. Niecierpliwie odepchnął Wandzia i sam nabrał na rękę konfitur. Delikatnie sunął opuszkami palców po jego twarzy. Widział jak źrenice narzeczonego rozszerzają się, zaczął coraz szybciej oddychać, a jego ramiona  mocno się wokół niego zacisnęły. Zamiast zająć się kuszącymi, męskimi ustami zwinny języczek Godfryda powędrował wprost do zaczerwienionego z emocji ucha. Polizał je delikatnie, uszczypnął lekko wargami, by zaraz potem, bez uprzedzenia wsunąć się do wrażliwego środka.

- Zabijesz mnie – wyjęczał Wandziu, który omal nie zlewitował na posadzkę razem z chłopakiem. Krew gwałtownie zaszumiała mu w uszach i wartkim potokiem ruszyła w dół, wprost pomiędzy jego uda. – Bogowie…! - Zgrabny tyłeczek właśnie naciskał rytmicznie jego nabrzmiewającego członka, doprowadzając go do szaleństwa. Uznał, że skoro rudzielec tak sobie pogrywa, to on nie będzie mu dłużny. Chwycił go w pasie, uniósł nieco do góry i powoli opuścił. Pewna część chłopaka żywo zareagowała na tą czynność, co natychmiast wyczuł na swoim brzuchu.

- Aa… proszę… - udało się wymamrotać Godfrydowi. Cały drżał, jego ciało było napięte niczym struna. Potrzebowało jedynie mistrza, który by na nim zagrał. Z rozchylonymi w ekstazie ustami, zaróżowionymi policzkami i przymkniętymi oczami wyglądał jak upadły anioł.  

Mężczyzna nie namyślając się długo dobrał się do jego smukłej szyi, lizał ją zapamiętale, jakby właśnie konał z głodu. Chłopak pod wpływem tych zabiegów kwilił coraz głośniej. Poruszał szybko biodrami, ocierając się o narzeczonego i dostarczając im obu niesamowitej przyjemności. Po chwili słychać już było tylko namiętne jęki i posapywania.

- Oaa…! – podwójny, ochrypły okrzyk oznajmił spełnienie początkujących kochanków. Siedzieli przez chwilę kompletnie oszołomieni pierwszym, wspólnym orgazmem, wtuleni w siebie tak mocno, że zdawało się, iż stanowią jedno ciało.

- Następna lekcja u ciebie – wymruczał w szyję Wandzia najwyraźniej układający się do snu Godfryd. Doszedł do wniosku, że właśnie zyskał najwygodniejszy materac na  świecie – cieplutki, pachnący malinami, z funkcją masażu i wibracji. Czegoż można chcieć więcej?

- Śpisz? Tak szybko? – Wiślanin był odrobinę rozczarowany, ale zaraz potem uśmiechnął się, wziął swój lepki ciężar na ręce i zaniósł go do łóżka. – Słodkich snów, mój malinowy mężczyzno.

***

   Tymczasem biedny Klaus, ponieważ komnaty męża znajdowały się na drugim końcu zamku, nieco po drodze ochrypł i opadł z sił. Cały czas jednak energicznie protestował, drąc dziobek i bębniąc pięściami po plecach bezczelnego chama, który niósł go przewieszonego przez ramię niczym worek ziemniaków.

   Mściwój nie reagował na wybryki chłopaka, kiedy dotarli do sypialni zaryglował drzwi na klucz, a potem bez słowa położył małego awanturnika na łóżku. Spojrzał na niego z politowaniem jak na rozkapryszone dziecko, które co prawda zasłużyło na lanie, ale jakoś nie miał serca mu złoić skóry. W tej chwili wcale nie przypominał tamtego psotnie uśmiechniętego, chętnego do igraszek pachołka jakiego poznał. Spocony, rozczochrany i najwyraźniej przestraszony odsunął się w najdalszy kąt. Łypał na niego wrogo spod jasnej grzywki.

- Nie uciekaj, nic ci nie zrobię. – Mężczyzna usiadł na brzegu łóżka. –Musimy się jakoś dogadać.

- Co ty nie powiesz? – Rozzłościł się Klaus. – Wpakowałeś nas w niezły bigos! Po jaką cholerę biliście się w tej karczmie?!

- Testowaliśmy nową wódkę, śliwowica czy jakoś tak. Zwyczajnie nas zmogło, idzie do głowy jak cholera – westchnął Mściwój. – Potem zaczęliśmy się sprzeczać na twój temat i samo poszło. Mieliśmy pecha, bo rozdzieliła nas straż miejska i zawlekła do króla. Nieprzekupne, pamiętliwe  skurczybyki! Kiedyś ograliśmy ich w kości, więc się zemścili.

- Trzeba było trzymać mordę na kłódkę, a nie robić spowiedź swojego życia – prychnął chłopak.

- Łatwo ci mówić, Krak od progu tak ryknął, że omal nam portki nie pospadały. Zbluzgał nas po królewsku z góry na dół i z dołu do góry, a potem stwierdził, że przez nas jeszcze dojdzie do międzynarodowego konfliktu. Powiedział, że jesteśmy winni zbałamucenia nieletniego i jeden z nas ma się z tobą ożenić. Nie mogliśmy jednak się dogadać, stąd ten turniej. – Próbował zbliżyć się do chłopaka, ale ten tylko na niego warknął ostrzegawczo.

- Trzech inteligentnych rycerzy nie umiało wymyślić jakiejś wymówki?! Pięknie!

- Teraz to mądrujesz, ale wcześniej przed królem, sam trząsłeś się jak galareta! – zwrócił mu uwagę Mściwój. Nie miał ochoty na kłótnię, był zmęczony, obolały po pojedynku i pragnął jedynie zasnąć, trzymając w ramionach tego uparciucha. Zadzwonił na służbę, która wniosła do komnaty wannę i napełniła gorącą wodą. – Może umyć ci plecki? – zaproponował Klausowi, który ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się jak zrzuca ubranie.

- Na takie tanie sztuczki mnie nie nabierzesz! – parsknął wyniośle, zdjął buty i spodnie, po czym wślizgnął się pod kołdrę, obracając się do męża tyłem.

- Nie to nie. – Mściwój z głośnym pluskiem wskoczył do wody. Siedział w niej dopóki nie ostygła. Miał się nad czym zastanawiać, dobrze zdawał sobie sprawę z charakteru i temperamentu Klausa. Wiedział, że niełatwo będzie okiełznać tego samowolnego łobuza. Po jakimś czasie jednak wpadł na pewien pomysł. Ostatnio, jak był w nowo otwartym kramie, sprzedawca pokazał mu na zapleczu pewną rzecz. Wtedy się z tego śmiał, ale teraz doszedł do wniosku, że skoro on musi pracować, a jego młody mąż będzie zostawał całymi godzinami sam w domu, powinien się jakoś zabezpieczyć. A skoro chłopak śpi jak zabity…

***

   Słońce ledwie wstało, kiedy Klaus otworzył oczy. Wypoczęty i w nieco lepszym humorze zerknął w bok. Pierwszy raz spał z kimś w jednym łóżku i musiał przyznać, że budzenie się w ciepłych ramionach męża było całkiem przyjemne. Przeciągnął się i sięgnął na krzesło po spodnie, kiedy chciał jednak wstać okazało się, że coś dziwnego ociera się o jego tyłek. Podniósł koszulę i jakie było jego zdumienie, kiedy zobaczył coś w rodzaju skórzanych majteczek zapiętych z przodu na fantazyjną kłódeczkę.

- Co to kurde jest? – Natychmiast podniosło mu się ciśnienie,walnął Mściwoja z całej siły poduszką.

- Czy budzenie słodkim pocałunkiem wyszło już z mody? – zapytał mężczyzna, otwierając zaspane oczy.

- Ja ci dam buziaka, ty podstępny draniu! Co to za ustrojstwo?! – Poczerwieniał ze złości i wskazał na swoje krocze.

- Podobno Niemcy tacy światli, a nie wiedzą co to pas cnoty? – Posłał mu kpiący uśmieszek Mściwój. – To oczywiście wersja ulepszona.

- Podły łajdaku, dawaj kluczyk! – Klaus rzucił się na męża. Zwinny mężczyzna uskoczył jednak w bok, złapał swoje ubranie i umknął na korytarz, blokując sobą drzwi.

- Skoro nie chcesz ze mną sypiać, to z innymi też nie będziesz! Masz cały dzień na rozmyślania. Liczę, że gdy wrócę do domu zobaczę cię w łożu, gotowego do negocjacji. – Pogratulował sobie w duchu refleksu. Mało brakowało, a miałby na policzku ślady palców, albo co gorsza paznokci. Kluczyk był bezpieczny, zawiesił go sobie na szyi na grubym łańcuszku. Miał nadzieję, że przez te kilkanaście godzin, kiedy go nie będzie złość Klausowi trochę przejdzie. Nadal pamiętał jak pięknie wyglądała jego twarz, kiedy dochodził i bardzo chciał zobaczyć to jeszcze raz.  - Do zobaczenia wieczorem – dodał o wiele łagodniej.

- Ty potomku dzika i szczura! Żeby ci jakaś klacz dupę odgryzła! – wrzeszczało wniebogłosy jego wściekłe kochanie, drąc na drobne strzępy poduszkę. – Tylko tu wróć! Już ja ci pokażę, co to znaczy zadzierać z Niemcem!

Ogłoszenie!

Nie wiem czy wszyscy zauważyli, że na panelu po prawej stronie macie nowe opowiadanie fantasy ,,Znamię ciemności". życzę miłego czytania, mam nadzieję , że się spodoba.
,,W świecie Amalendu od wieków uczeni próbują rozwikłać proroczy wiersz zagadkę. Wiedzą tylko jedno, pewnego dnia przyjdzie na świat dziecko, które zasiądzie na tronie Władców Ciemności i znowu będą mieć króla. Wiele wampirów tęskni za starymi czasami, nazywając je Złotym Wiekiem i niecierpliwie oczekuje na spełnienie się przepowiedni.
   Daniel nie ma o tym wszystkim pojęcia i dorasta w zwykłej, ludzkiej rodzinie. Kalectwo powoduje, że stroni  nieco od rówieśników. Kiedy dostaje się na wymarzone studia jego życie się odmienia i trafia do rzeczywistości, której istnienia nawet nie podejrzewał.''

O Wandziu, który nie chciał Niemca IV

   Godfryd czekał i czekał na narzeczonego, ale się niestety nie doczekał. Zasnął z głową na księdze od matki, a skutek tego był taki, że rano miał odbity na policzku rodzinny herb, który widniał na okładce. Ziewnął się i przeciągnął. Odwrócił na drugi bok z zamiarem poleniuchowania jeszcze trochę. Niestety jakiś natręt zaczął łomotać do drzwi, chłopak natychmiast zanurkował pod kołdrę udając, że go nie ma.

- Wstawaj śpiochu! – Usłyszał nad sobą głos Wandzia. Potarmosił go bezczelnie za ucho i brutalnie zdarł z niego pierzynkę, a ponieważ nadal nie reagował został mocno klepnięty w wypięty tyłek.
- Aj…! – Pisnął oburzony Godfryd i wyskoczył z łóżka. Biała, haftowana przy rękawach srebrną nicią koszula okrywała go szczelnie do samej ziemi. Odrzucił na plecy splątane rude loki i posłał narzeczonemu krzywe spojrzenie. – Normalni ludzie o tej porze śpią! Poza tym gdzieś się wczoraj podziewał?!
- Ojciec zagnał mnie do pracy przy dokumentach. – Wandziu usiadł na materacu, spojrzał na chłopaka, po czym uśmiechnął się od ucha do ucha. Nocny strój Niemca może i był na pierwszy rzut oka niesamowicie cnotliwy, ale na drugi już niezupełnie. Słoneczko wpadające do komnaty oświetliło smukłą sylwetkę i spowodowało, że koszula stała się mocno prześwitująca. Doskonale było widać kuszące kształty jego ciała. – Wcale nie jest tak wcześnie. Chciałem cię zabrać na małą wycieczkę po okolicy. Och… – Wyrwało mu się nieopatrznie na widok zgrabnych pośladków.
- Czego tak wzdychasz jak zakochana kucharka? – Godfryd popatrzył podejrzliwie na Wandzia. Miał maślany wzrok, a na policzkach ciemne rumieńce.
- Niech pan się nie dziwi nieborakowi, ma przed sobą tyle nagusieńkich cudowności, a może się tylko popatrzyć – odezwał się Klaus, który właśnie wszedł do komnaty z naręczem ubrań i śniadaniem. – Wy panowie rycerze naprawdę jesteście biedni z tym czekaniem do nocy poślubnej – zachichotał niepoprawny pachołek.
- Co takiego?! – Pisnął zmieszany Godfryd i zwinnie schował się za stojącym pod ścianą parawanem. – Wynocha ohydni podglądacze! – warknął do obu mężczyzn, po czym zaczął się pośpiesznie ubierać. – Swoją drogą moja matka ma naprawdę dziwne poczucie humoru, tą koszulę dostałem od niej w prezencie.
- Nie gniewaj się, zaczekam na ciebie na dziedzińcu. – Wandziu nie chcąc jeszcze bardziej rozjuszyć chłopaka grzecznie wyszedł z komnaty. W duchu pogratulował przyszłej teściowej pomysłu.Teraz to już całkiem nie będzie mógł spać. Może ten ślub wcale nie był takim złym pomysłem jak mu się na początku wydawało. Niemiec może i był nieco dziwny, ale za to co za usta, nie mówiąc już o innych atrakcjach. Chłopakowi coraz bardziej podobała się wizja Godfryda u jego boku.
                                                                   ***
    Nie zdążyli jednak nigdzie wyjechać, bo kiedy Godfryd dosiadł wreszcie konia, podbiegł do nich zdyszany sługa samego Kraka. Przez chwilę nie mógł wydusić z siebie ani słowa.
- Jego wysokość prosi obu panów do siebie. Wybuchła straszna awantura i książę jest naprawdę wściekły! – Udało się w końcu wyrzucić z siebie przejętemu chłopakowi.
- Wiesz o co chodzi? – Niemiec zwrócił się do Wandzia.
- Nie mam pojęcia, ale chyba coś z Klausem – wzruszył ramionami. – Może narozrabiał, a ojciec nie chce się za bardzo wtrącać, skoro to twój pachołek.
- Na wszystkich bogów… - jęknął po cichu Godfryd. Obawiał się, że ich małe badania wyszły właśnie na jaw. Dobrze wiedział, że chłopak nie umie trzymać języka za zębami. Jak on teraz spojrzy w oczy władcy.
- Nie bój się książę nie gryzie, ale głos to rzeczywiście ma donośny. – Uśmiechnął się do zmartwionego narzeczonego mężczyzna. – Zawsze możesz schować się za mną – dodał rycersko. Nie miał zamiaru pozwolić, by ojciec znęcał się nad tym biedakiem.
    Kiedy weszli do sali tronowej i zobaczyli wściekłą minę władcy duszyczki uciekły im do pięt. Zatrzymali się w bezpiecznej odległości, po czy skłonili na wszelki wypadek niżej niż było to konieczne. Pokora i jeszcze raz pokora, a może się z tego jakoś wywinął, przynajmniej taką mieli nadzieję. Zobaczyli skulonego w kącie, szlochającego Klausa i trzech rozgniewanych mężczyzn - kowala Jana, wojewodę Zagona i koniuszego Mściwoja.
- Ci durnie tutaj – wskazał na Wiślan - omal nie pozabijali się dzisiaj w karczmie, o tego hojnie rozdającego swoje wdzięki na prawo i lewo łapserdaka. A wiesz ty mój przyszły zięciu jak się tłumaczył twój sługa?! – ryknął na struchlałego Godfryda, który natychmiast schował się za plecami Wandzia. – A  mianowicie, że wszystko robił na polecenie swojego pana i dla dobra Niemiec!
- Eee… - zdołał jedynie wymamrotać chłopak. – On mnie o prostu źle zrozumiał. – Udało mu się wymyślić na poczekaniu mizerną wymówkę. Postanowił zrzucić wszystko na głupotę Klausa. Nie chciał zatargu z groźnym teściem.
- No nie wiem. – Krak pomachał mu przed nosem kartką z nieszczęsnymi zapiskami pachołka z których był poprzedniego dnia taki dumny. – Mamy tu prawie naukowe dane. – Pokręcił głową z podziwem. – No, no… drogi wojewodo… całkiem niezły sprzęt…  – rzucił kpiąco do rycerza, który właśnie miał się ochotę zapaść pod ziemię na tysiąc lat.
- Ale w czym problem? – zapytał nieśmiało  Godfryd, przestępując z nogi na nogę.
- W tym, że oni wszyscy chcą du…, to znaczy ręki tego obwiesia na wyłączność! – wyjaśnił mu powarkując władca. – Czy on ma chociaż szlachectwo? Ci trzej to moi najlepsi ludzie!
- Pochodzi z ubogiej, ale rycerskiej rodziny – wymamrotał, wychylając głowę zza Wandzia. Tutaj czuł się wyjątkowo bezpiecznie, Wiślanin nie był dużo wyższy od niego, ale mocniej zbudowany. Miał wrażenie, że od porywczego władcy odgradza go potężny mur.

- Najwyższy czas, abyś poniósł konsekwencje swojej beztroski. – Krak skinął na Klausa, który poszedł bliżej na uginających się nogach. – W takim razie, żeby było sprawiedliwie urządzimy turniej, który z panów w nim zwycięży, tego poślubisz.

- Ale przecież… - Usiłował zaprotestować chłopak, ale nikt go nie słuchał.
- Bez wykrętów! Chcę cię widzieć dzisiaj po południu na trybunach, przygotowanego do małżeństwa! – Krak popatrzył groźnie na trzęsącego się pachołka. – I nawet nie myśl o ucieczce! - Dodał na widok jego spłoszonej miny. - Zadowoleni?! – rzucił jeszcze w stronę swoich skłóconych dworzan.

- Oczywiście Wasza Wysokość! - Mężczyźni opuścili komnatę kłaniając się w pas.

- Chodź, poszukamy ci jakiego stroju weselnego – Godfryd położył rękę na ramieniu sługi i razem udali się do jego sypialni. Wandziu został jeszcze w sali tronowej, by pomóc w zorganizowaniu zawodów.

   Załamany Klaus wlókł się smętnie za swoim panem, dopiero rok temu wyrwał się z nadopiekuńczych ramion matki. Wolność bardzo mu się spodobała, może aż za bardzo. Nigdy nie myślał o konsekwencjach swojego zachowania. Lubił seks i traktował go jak dobrą rozrywkę, w swojej naiwności sądził, że inni czują to samo. Okazało się jednak, że bardzo się pomylił. Rozchmurzył się nieco dopiero wtedy, gdy Godfryd wyciągnął ze skrzyni kilka swoich najlepszych szat i kazał mu przymierzyć.

- No dalej, nie ociągaj się, nie mamy zbyt wiele czasu by zrobić cię na bóstwo. – Próbował rozruszać milczącego sługę.

- A gdybym tak jednak uciekł? – szepnął chłopak, przymierzając kolejną tunikę.

- Zgłupiałeś do reszty?! – Godfryd wytargał go za ucho. – Chcesz zostać bezdomnym włóczęgą i przymierać głodem, zamiast szanowanym obywatelem? Ci mężczyźni wyglądali na porządnych rycerzy i na pewno cię nie skrzywdzą. Poza tym zawsze możesz do mnie przyjść w razie kłopotów. – Zmierzwił jasną głowę chłopaka.

***

   Kilka godzin później cała trójka czyli Wandziu, Godfryd i wystrojony w ślubne szaty Klaus zasiadła na trybunie po prawej stronie Kraka. Przed sobą mieli rozległy plac turniejowy, publiczność przybyła niezwykle licznie i nie było ani jednego pustego miejsca. Rzadko mieszkańcy grodu mieli okazję widzieć takie atrakcje, tym bardziej, że nagrodą w konkursie był przystojny Niemiec. Wiślanom wszystko co zagraniczne wydawało się zawsze dwa razy lepsze i godne pożądania, niż było w istocie. Skoro tacy bogaci panowie pojedynkowali się o pachołka, to musiał być kimś naprawdę wyjątkowym. Wszyscy wyciągali szyje niczym czaple, by chociaż z daleka go zobaczyć.

    W końcu pojawili się bohaterowie mającego się odbyć pojedynku. Rycerze zakuci od stóp do głów w ciężkie zbroje zatrzymali się przed królem, pokłonili dwornie i pozdrowili wiwatujące tłumy. Ludzie zaczęli robić zakłady kto wygra – wojewoda Zagon, kowal Jan czy koniuszy Mściwój. Cała trójka prezentowała się wspaniale na potężnych, bojowych rumakach, z kopiami dzierżonymi pewnie w krzepkich dłoniach. Każdy z nich pomachał Klausowi, który posłał im blady uśmiech i ciężko osunął się na ławę obok Godfryda.- Nie rób miny męczennika, powinieneś być dumny, że tacy zacni rycerze biją się dzisiaj o ciebie. – Poklepał uspokajająco pachołka mężczyzna.
- Obawiam się panie, że nie masz racji. Żaden z nich mnie nie zna.  Potykają się o zaszczyt zakontraktowania przy pomocy złotego kółeczka mojego zadka – westchnął smętnie. – Co będzie jak opadną łóżkowe emocje?
- Ja bym się tym nie przejmował na twoim miejscu. Lepiej powiedz, który ci się najbardziej podoba – szepnął mu na ucho.
- Mściwój oczywiście – odpowiedział bez wahania. – Zadbał o mnie jak należy, wycałował każdziuteńki kawałeczek, nawet wylizał do czysta moją…
- Bez szczegółów proszę! – Pacnął go w głowę zarumieniony Godfryd. – Ty zupełnie wstydu nie masz! Lepiej pomyśl jak pomóc fortunie. – Uśmiechnął się do zaskoczonego nieco tokiem jego rozumowania chłopaka, który po chwili zastanowienia skinął mu głową.
    Na plac wjechali przeciwnicy, ustawili się na dwóch końcach toru, spuścili przyłbice hełmów i podnieśli do góry kopie. Na dany przez herolda znak ruszyli w swoją stronę, ich zadaniem było strącenie rywala na ziemię. Kowal Jan w czarnej zbroi, z ramionami przypominającymi konary dębu, sprawiał wrażenie maszyny do zabijania. Wojewoda Zagon miał jednak nad nim przewagę doświadczenia, brał udział w wielu takich turniejach i w niejednym zwyciężył.
- Powinniśmy pomóc temu gorszemu – odezwał się po cichu Klaus.
- Nie ma sprawy… - Godfryd spojrzał na niego szelmowsko, po czym ukradkiem podłożył nogę kobiecie, dźwigającej właśnie kosz dorodnych jabłek, którymi handlowała wśród publiczności. Ponieważ siedzieli w pierwszym rzędzie, jak przystało na honorowych gości, owoce potoczyły się przez barierkę na tor, którym właśnie pędzili rycerze. Wojewoda znajdujący się bliżej publiczności zupełnie ich nie zauważył, jego koń kwiknął, wierzgnął i poślizgnął się, zrzucając go na ziemię. Chwilę potem otrząsnął się jednak i stanął na chwiejnych nogach. Kowal Jan wykorzystał okazję, zsiadł z rumaka, po czym sprawnie wyciągnął miecz. Rozpoczął się pojedynek, stal uderzała o stal aż sypały się iskry, ale Zagon oszołomiony upadkiem nie miał żądnych szans. Został pokonany i jeszcze raz rzucony na piach. Tłum zawył z radości, nie często zdarzało się, żeby ktoś z prostego ludu zwyciężył szlachcica. U Wiślan inaczej jak u innych ludów w szranki mógł stanąć każdy, wystarczyło, że miał odpowiednie wyposażenie. Panowie jednak szkoleni w rycerskim rzemiośle od dziecka mieli nad prostymi włościanami sporą przewagę.
- Co wy tam tak ciągle szepczecie ? Kombinujecie coś? – Wandziu zainteresował się prowadzoną przez chłopców dyskusją.
- Ależ skąd. – Klaus zamrugał niewinnie rzęsami. – Podziwiamy tylko umiejętności twoich ludzi.
- Aleś ty podejrzliwy. – Godfryd przysunął się bliżej do narzeczonego. Oparł się o niego ramieniem i wtulił w jego ciepły bok jako, że dzień był dość chłodny. – Potem idziemy do mnie – zamruczał z zadowoleniem. Teraz mężczyzna zwracał uwagę już tylko na niego i przestał oglądać się co robi, siedzący po drugiej stronie, pachołek.
    Tymczasem w szranki stanęli Mściwój i kowal Jan. Klaus, aż otworzył z podziwu usta na widok swojego faworyta, prężącego się przed zachwyconą publiką. Rozległy się ze wszystkich stron pełne aprobaty okrzyki i piski omdlałych na jego widok pań. Najwyraźniej był dość popularny nie tylko wśród ludu, ale także miejscowych szlachcianek. Teraz była jego kolej wspomóc przeznaczenie. Tym razem to kowal galopował torem najbliżej barierek. Czuł się już o wiele pewniej, zwycięstwo miał w zasięgu ręki. Ten wymoczkowaty koniuszy nie wyglądał mu na groźnego przeciwnika.
- Strasznie mi gorąco – powiedział głośno Klaus, po czym wstał ze swojego siedzenia. Potrząsnął głową i spinka się rozpięła, uwalniając złociste, długie do pasa włosy. Słońce rozświetliło je, tworząc wokół niego lśniącą aureolę. Chłopak z wdzięcznym uśmiechem zaczął guzik po guziku rozpinać swoją szatę. Patrzył przy tym prosto w oczy pędzącemu na złamanie karku Janowi, który zagapił się na niego jak przysłowiowa sroka w gnat. Rozległ się nieprzyjemny chrzęst giętej blachy i biedak upadł rzucony brutalnie na piach przez kopię, rozbawionego jego głupotą, Mściwoja. Nie dał jednak rady wstać, by kontynuować pojedynek. Ból w połamanych żebrach odebrał mu dech w piersiach. Został ostrożnie wyniesiony z placu przez kilku służących.
   W tym samym czasie inni pachołkowie poskoczyli i rozdziali koniuszego ze zbroi. Podszedł do barierek, po czym elegancko pokłonił się Krakowi, posyłając zarumienionemu Klausowi szelmowski uśmieszek. Władca wziął za ramię chłopaka i stanął z nim obok wojewody.
- Oto nagroda, mam nadzieję, że okaże się warta twoich starań. – Włożył trzęsącą się dłoń pachołka w rękę mężczyzny. – To jest od dzisiaj twój mąż, jemu jesteś winny szacunek i posłuszeństwo.- Obrzucił do surowym spojrzeniem
- Tak wasza wysokość – odpowiedział drżącym głosem. Właśnie został usidlony na zawsze, co wcale mu się nie podobało. Bogowie raczyli wiedzieć co zrobi z nim ten pożerający go wzrokiem drań.
- Będzie przykładnym mężem, już ja tego dopilnuję. Zaopiekuję się nim należycie. – Koniuszy przesunął drapieżny wzrok po sylwetce Klausa. Doskonale wiedział, co właśnie obraca się w jego małej główce. Wystraszony głuptas najwyraźniej szykował się do ucieczki w siną dal. Ujął jego szczupłą rękę i włożył mu na palec pierścień rodowy. Chcąc nie chcąc chłopak musiał zrobić to samo, po czym złożyli jeszcze przysięgę przed księciem i bogami, a zgromadzona publiczność ocierała ze wzruszenia oczy.
- Pójdziemy potańczyć? – zapytał szeptem Klaus świeżo polubionego małżonka. Wolał jak najdłużej odwlec sam na sam. – Godfryd przygotował ucztę i zabawy.
- Innym razem, teraz pójdziemy dokończyć, to co zaczęliśmy. – Popatrzył na niego znacząco Mściwój.
- Myślisz tylko o jednym! – nadął się chłopak i splótł ręce na piersi. – Chcę najpierw na biesiadę!
- Ładnie ci z tym zarumienionymi ze złości policzkami – zarechotał beztrosko rycerz. Podszedł do zbuntowanego męża, podniósł go do góry i zarzucił sobie na ramię niczym brankę. Krak zasłonił się dłonią, by ukryć rozbawienie, on i cała reszta zgromadzonych doskonale się bawili.
- Puszczaj chamie! Wracaj do stajni czyścić kopyta! – darł się na cały plac wściekły chłopak. – Gdzie pchasz te łapy?! Wynoś się grabić siano, a nie mój tyłek macać!

O Wandziu, ktory nie chciał Niemca III

   Godfryd od wczesnego rana miotał się po swojej komnacie w poszukiwaniu księgi, którą na drogę dała mu matka. Szlachetna Ksenia, wręczając ją chciała najwyraźniej coś ważnego mu powiedzieć, ale w tym momencie nadszedł Zygrfryd i całą swoją uwagę skierowała na niego. Chłopak zerknął na okładkę i po przeczytaniu samego tytułu: ,, Przykazania ojca Olafa” ziewnął szeroko. Znał autora, który nieraz odwiedzał jego matkę, był najnudniejszym klechą jakiego znał. W ciężkim tomiszczu na pewno nie napisał nic godnego uwagi. Niestety kobieta przywiązywała ogromną uwagę do wykształcenia i Godfryd wolał się jej nie narażać. Na pewno przy następnym spotkaniu zapyta go o treść księgi. Nie miał pojęcia, gdzie mógł ją zgubić. Pruł kufry i szafy niczym korsarski statek, wkrótce jego sypialnia przypominała pobojowisko. On sam siedział w rozchełstanej koszuli, w samych tylko obcisłych pantalonach, niemożliwie wręcz rozczochrany i zupełnie zapomniał o śniadaniu u przyszłego teścia.

- Ktoś cię napadł? – zapytał Wandziu, wchodząc do komnaty i z rozbawieniem przyglądając się pogromowi. Rudy diabeł miał chyba faktycznie jakieś ukryte moce, bo nigdy w życiu nie widział takiego bałaganu.
- Zapodziałem książkę od matki, obedrze mnie ze skóry przy najbliższej okazji – jęknął żałośnie. - Na pewno przybędzie na ślub, czyli pozostało mi już niewiele dni na tym świecie.
- Hm… - Wandziu zerknął łakomie na prześwitujące przez koszulę sutki chłopaka. – Pomogę ci, ale nie za darmo… Jakoś mi dzisiaj zimno…
- Co masz na myśli? – Godfryd popatrzył na niego podejrzliwie.
- Kilka entuzjastycznych, rozgrzewających buziaków na pewno by mi pomogło i nabrałbym chęci do pracy. – Uśmiechnął się do obserwującego go czujnie Niemca. Patrzył na niego poważnie, widać było, że rozważa jego bezczelną propozycję.
- Mówiono mi, że Polacy są porywczy i wszystko robią na żywioł. Jakoś mi ten opis do ciebie nie pasuje, strasznie jesteś interesowny. – Zaczerwienił się po uszy.
- Ojciec powiedział, że mam się zachowywać po europejsku, ale skoro nie muszę – Wandziu uśmiechnął się szeroko i rzucił się na niczego nie spodziewającego się chłopaka. Przygniótł swoim ciałem do podłogi, unieruchomił jego twarz w swoich dłoniach i zaczął brać sobie darmo to, co jeszcze przed chwilą gotów był wynegocjować. Muskał najpierw delikatnie, a potem coraz namiętniej kształtne usta Godfryda, który wił się pod nim jak szalony, prychając niczym wściekły kot. Pocałunki miały zniewalającą moc. Ofiara protestowała coraz słabiej, a kiedy rozchyliła wargi, by nabrać powietrza, ciekawski język Wandzia wdarł się szturmem do środka. Chłopak dzielnie się bronił, wygiął ciało w łuk bezwiednie ocierając się o napastnika i zaczął pełen westchnień pojedynek. Usta miażdżyły usta, zęby kąsały nabrzmiałą czerwień, język ocierał się o język w szalonej walce o dominację. Obaj przeciwnicy oddali się temu zajęciu z wielką pasją, żaden nie chciał drugiemu ustąpić pola.
- Och… - jęknął Godfryd, kiedy biodra mężczyzny nacisnęły jego miednicę, członek otarł się o członek i chłopak miękko się poddał, obejmując go za szyję.
- Ee... – usłyszeli niepewne chrząknięcie. – Jego wysokość Krak oczekuje panów na śniadaniu …- podjął już śmielej pachołek. – Siedzi przy stole i bębni po nim palcami…
- Och… - Wandziu z trudem odsunął się od swojego towarzysza. – Musimy iść, jeśli tak się zachowuje, to znaczy, że jest zły.
- Rety, zupełnie zapomnieliśmy o śniadaniu! – Godfryd cały potargany poderwał się z podłogi. – To przez ciebie całuśny złodzieju!
- Nie protestowałeś zbyt przekonująco – zachichotał mężczyzna, pomagając mu doprowadzić się do względnego porządku.
– Musimy się pośpieszyć, zanim ojciec się naprawdę wkurzy.
                                                               ***
    Krak był rzeczywiście nieco zdenerwowany spóźnialstwem obu chłopców. Czekał już na tych smarkaczy od kwadransa, pogryzając myśliwską kiełbasę. Kwiat rycerstwa z obu krajów siedział za Stolem, rozmawiając przyciszonymi głosami. W końcu spojrzenie księcia powędrowało na księgę, którą poprzedniego wieczora zostawił na ławie Godfryd. Władca był odrobinę ciekawy, jakie to światłe rady dała na drogę synowi słynąca z surowości Ksenia. Otworzył księgę, zerknął najpierw na piękne, pozłacane obrazki i…
- Ehe... yh… ohy… - zakrztusił się wędliną mężczyzna. Służący natychmiast podbiegli i z rozmachem klepnęli go w plecy tak mocno, że omal nie spadł na ziemię.
- Czyżby kazania Olafa były aż tak ciekawe? – roześmiał się siedzący obok wojewoda Zagon. – Strasznie się musiał zmienić ten łakomy dziad, od naszego poprzedniego spotkania. Zazwyczaj interesowało go tylko to, co leżało przed nim na stole. – Sięgnął zaciekawiony po zakurzone tomiszcze.
- Zostaw to…! – Ubił mu ciekawską łapę władca.
- Tylko sobie zerknę – przysunął się bliżej. Krak odskoczył gwałtownie do tyłu  z krzesłem i przycisnął księgę do piersi niczym skarb.
- Po pierwsze to nie twoje, po drugie tobie akurat mogłoby jedynie zaszkodzić. Już i tak papież dwa razy cię ekskomunikował.
- Prze- przepraszamy… - wyjąkał od drzwi niepewnym głosem Godfryd.
- Jakoś tak nam zeszło… - tłumaczył się nieumiejętnie Wandziu.
- Czy któryś z was to czytał?! – zapytał Krak podnosząc książkę do góry i wskazując im miejsca za stołem.

Popatrzył uważnie na obu chłopców, ale żadnemu nie drgnęła nawet powieka. Odetchnął z ulgą i nalał sobie miodu. Nie miał pojęcia co sobie myślała ta głupia kobieta dając synowi na drogę coś takiego. Jak on miał ich teraz utrzymać z daleka od siebie aż do ślubu?

- Nie miałem okazji. Mogę? – Godfryd wyciągnął rękę po swoją własność, ale przyszły teść niezbyt mu się kwapił ją oddać.
- No dobra… - powiedział po chwili namysłu Krak. – Pod warunkiem, że obaj przysięgniecie, nie wyjść do wesela poza dwa pierwsze rozdziały! Jak się dowiem, że oszukujecie zakuję was w dyby w najciemniejszym lochu ze szczurami i wypuszczę dopiero w dzień ślubu!
- Ojcze, po co te nerwy. Przysięgam! – odezwał się uroczyście Wandziu, kompletnie nieświadomy czego się podejmuje.
- Też przysięgam. – Poszedł za jego przykładem Niemiec.
- W taki razie proszę. – Podał mu książkę władca, niezbyt przekonany czy dobrze robi. Nie dowierzał tym smarkaczom i postanowił wysłać za nimi kogoś sprytnego na przeszpiegi. Zaufanie zaufaniem, ale bez przesady. Żył już wystarczająco długo, by wiedzieć, co warte jest słowo, gdy górę wezmą inne względy.

                                                       ***
     Tymczasem na błoniach za zamkiem Kraka, wokół zrobionej naprędce z nieociosanych bali zagrody, zebrała się spora gromadka zarówno Wiślan jak i Niemców, a nawet Rusinów. Właśnie przybyli handlarze ze wschodu i przyprowadzili pokaźne stado rasowych wierzchowców. Mężczyźni, których życie toczyło się wokół koni podziwiali je z ogromnym entuzjazmem, komentując zarówno zalety jak i wady przeprowadzanych okazów. Niemiecki dowódca Franko nie mógł oderwać oczu od czarnego ogiera.
- Przecież to zwierzak mojego kuzyna Bernarda! – krzyknął mocno poruszony. – Ukradli mu go w tamtym roku! Złodziejska nacja!
- Niemożliwe, kupiłem go niedrogo od niemieckiego hodowcy na targu w Brnie! – oburzył się handlarz. – Mam na to papier!
- Jeśli mam rację ma gwiazdkę na lewej łopatce – odezwał się już nieco spokojniej rycerz. Podprowadzono rumaka i rzeczywiście znaleziono opisane znamię. – A widzicie, jest na pewno kradziony!
- Chwileczkę - odezwał się Rusin, stojący do tej pory z boku. – To przecież mój Kirys, zniknął mi ze stajni trzy lata temu! Zobaczcie na kopyto, ma tam moje inicjały KB - Kirył Bychaczow.
- Faktycznie są – potwierdził trzymający konia pachołek.
- Wtedy, gdy zaginał, byli u nas czterej Francuzi. Dość szybko odjechali, mimo że byli mocno zdrożeni.
- Kuzyn mówił, że nabył dość tanio go od Francuzów. Nawet był zaskoczony niską ceną – odezwał się Franko. – Nie dali jednak żadnych  papierów.
- Dobre sobie – zachichotał wojewoda zagon, który przysłuchiwał się całej aferze. – Czyli Rusinowi ukradli konia Francuzi, sprzedali go Frankowi, który kupił go za bezcen i dobrze wiedział, że pochodzi z podejrzanego źródła. Potem zwinął go jakiś niezły cwaniak i nawet udało mu się podrobić papiery. Nabył go podejrzanie tanio nasz handlarz i teraz próbuje wcisnąć Krakowi. Międzynarodowy konik z naszego Kirysa! I nie ma co wyzywać nikogo od złodziei mości panie dowódco! Wszyscy byli tu po trosze winni!
      Po tym wywodzie  emocje nieco opadły, a na twarzach mężczyzn zamiast gniewu pojawiły się iskierki rozbawienia. Pechowy wierzchowiec faktycznie odbył długą i zawiłą drogę przez Europę. W każdym kraju są ludzie dobrzy i źli, a okazja czyni złodzieja. Bieda czasem zmusza do nieuczciwych czynów, ale i zamożni często sami sobie są winni, chcąc oszczędzić kilka monet nabywają podejrzane towary.
  

***

    Było już prawie południe, a służącego ani śladu i Godfryd zaczął się poważnie martwić. Minęła prawie doba jak wyszedł i wszelki słuch o nim zaginął. Bał się, że ten beztroski trzpiot wdał się w jakąś awanturę. Nieraz już wyciągał go z opresji. Inny pan być może już dawno pozbył by się sprawiającego problemy pachołka, ale hrabia naprawdę lubił Klausa. Miał swoje wady, ale był zawsze wobec niego niezwykle oddany i lojalny. Właśnie chciał ruszyć na poszukiwania, kiedy ktoś zastukał do drzwi komnaty i zaraz potem w szparze, pojawiła się jasna głowa ozdobiona długim, mocno potarganym warkoczem.
- Mogę…? – zapytał cicho Klaus.
- Gdzieś ty się włóczył łapserdaku?! – warknął na niego Godfryd, ale w jego piwnych oczach można było dostrzec ulgę.
- Wypełniałem misję, którą mi zleciłeś – uśmiechnął się beztrosko chłopak i usiadł u stóp swojego pana na tureckim dywaniku.
- Zwykłe podglądanie zabrało ci tyle czasu? – popatrzył na drania z powątpiewaniem.  – Wystarczyło wejść do pierwszej lepszej łaźni!- Zawsze mówisz panie, że jestem roztrzepany, więc tym razem chciałem to zrobić jak należy. Proszę – podał zaskoczonemu hrabiemu mały notesik. Chłopak go otworzył, ale niestety nie zrozumiał ani słowa. Wyglądało to na jakiś dziwny szyfr.
,,Kowal Janko – stan 1, 10 cm odpoczywa, 16cm maszt – (mięśnie to nie wszystko!)
Wojewoda Zagon –  stan 1, 12 cm odpoczywa, 20 cm maszt – ( nieźle!)
Pachołek Semen – stan 1,  9 cm odpoczywa, 13 cm maszt  - ( Nie ma jak doświadczenie!)
Koniuszy Mściwój – stan 1,  11 cm odpoczywa, 14 cm maszt – (mistrz!)”
    Było tego więcej, ale Godfrydowi nie chciało się wszystkiego analizować i tak nie miał pojęcia o co chodzi. Spojrzał na zadowolonego z sobie sługę, który właśnie podkładał sobie pod tyłek trzecią poduszkę.
- Wytłumacz co to jest? – wskazał palcem na cyfry.
- Ech, widać, że jesteś panie prawiczkiem – westchnął Klaus. – Pamiętasz plotkę, którą kazałeś sprawdzić? Patrz - kowal stan 1 oznacza, że ma jednego penisa, jak każdy niemiecki chłop, a przynajmniej ci, których znam. Dalej 10 cm odpoczywa, czyli, że w zwisie tyle mierzy jego członek, podobnie następna liczba, tylko w wzwodzie.
- Rozumiem – odparł lekko zarumieniony chłopak -  A te dziwne uwagi na końcu?
- Takie osobiste spostrzeżenia. – Teraz również służący odrobinę się zaczerwienił. - Kowal Janko od razu wpadł mi w oko, zbudowany niczym olbrzym, same lśniące mięśnie opalone na smakowity, złocisty brąz. Niestety z techniką u niego słabo, zachowuje się jak jakiś ogr.
- Tylko mi nie mów, że spałeś z nimi wszystkimi?! – Godfryd popatrzył wytrzeszczonymi oczami na Klausa. W głowie mu się nie mieściło jak można być takim niewyżytym. Wiedział, że sługa ma spory temperament, ale tym razem przeszedł samego siebie. – Może przynieść ci puchową podusię? – zaproponował nieco złośliwe.
- Zrobiłem to dla ciebie panie, w celach naukowych i oczywiście dla ojczyzny. – Nadął się chłopak. - Następnym razem niech ktoś inny ci pomaga! – Położył się na brzuchu cicho pojękując. – Człowiek się poświęca, omal nie pada na twarz ze zmęczenia, cierpi – pomasował swoje pośladki - a tu taka niewdzięczność!
- No dobrze – uśmiechnął się do niego pobłażliwie młody hrabia. – Napracowałeś się to prawda, a że nie rękami, to już twoja sprawa.
- Rękami też, bo po dwóch razach szczęka mnie trochę rozbolała – przyznał się szczerze sługa. - Jakiś skurcz mnie złapał.
- Wiesz ty co, idź już lepiej do swojego pokoju odpocząć. Z twoich obserwacji wynika, że niczym się od Wiślan nie różnimy, więc nie mamy dla Zygfryda żadnego dowodu. Trzeba szukać dalej – westchnął strapiony Godfryd i przycisnął twarz do zimnego drewna na oparciu fotela. Miał wrażenie, że jego biedne policzki zaraz spłoną żywcem. Obracał w rękach otwarty notes i za każdym razem jak na niego spojrzał, od nowa oblewał się rumieńcem. Nawet nie zauważył, kiedy wyszedł Klaus. Chciał znaleźć jakiś haczyk, który pozwoliłby mu uniknąć małżeństwa z Wandziem i powrót do domu. Tymczasem zyskał tylko problem w spodniach, który z każdą chwilą przybierał coraz większe rozmiary. Na domiar złego narzeczony miał za chwilę do niego wpaść, aby mogli przestudiować razem tą książkę od jego matki. Żywił tylko nadzieję, że to nie są jakieś wzniosłe kazania na temat małżeństwa. Bardzo zdziwiła go reakcja Kraka, ta dziwna przysięga i widoczna w jego oczach niechęć do oddania mu nieszczęsnego tomiszcza. W końcu uznał jednak, że nie warto się martwić na zapas, za chwilę się wszystko wyjaśni. Jakoś nie miał ochoty zaglądać do środka sam.