Lampa Aladyna czyli Al i Jasmin w tarapatach III

      Ogromna jaskinia była oświetlona jedynie maleńkim, błędnym ognikiem. Walające się dookoła w ogromnej ilości złoto i klejnoty połyskiwały w jego świetle, przyciągając wzrok. Niestety Aladyn czuł się zbyt zmęczony i obolały, żeby docenić ich piękno. Wolałby kromkę chleba i kubek mleka, niż najbardziej wymyślny naszyjnik.

   Dżin musiał kilka razy tłumaczyć speszonemu złodziejowi kim był i trzeba przyznać, że wykazał się iście anielską cierpliwością. W myślach powtarzał sobie buddyjskie mantry, uznając, że odrobina empatii zdziała w tym wypadku cuda. Zwłaszcza jeśli nagrodą miał być ten uroczy chłopak, caluteńki tylko jego, razem z jasną duszą i z kuszącym, acz cokolwiek zakurzonym, ciałem. Nie było to jednak coś, czego nie można by naprawić przy pomocy wody, mydła , grzebienia i kilku seksownych szmatek. Humor demonowi dopisywał, w wyobraźni już budował dla nich słodkie gniazdko, dopóki nie zapoznał się z życzeniami swojego nowego pana.

- Chciałbym, żebyś zabrał mnie z powrotem do Bagdadu. – Odezwał się cichutko Aladyn, zerkając na swojego nowego znajomego spod długich rzęs. Nadal czuł się bardzo niepewnie w obecności tej magicznej istoty. Choć musiał przyznać, że niewielu widział tak przystojnych mężczyzn. Podobały mu się zgłasza wesołe błyski w złotych oczach i silne, niczym konary drzewa, ramiona.– Pragnę też, żebyś mi pomógł wszelkimi dostępnymi środkami zdobyć serce i rękę księcia Jasmina. – Dodał już o wiele głośniej, prostując dumnie swoja smukłą sylwetkę i wygładzając, obdarty kaftan. Nabrał nieco odwagi i spojrzał prosto w niezwykłe oczy demona.

- Nie rozumiem, po co ci ten cały Jasmin. Tacy rozpieszczeni, wychowani w przepychu jedynacy, są zazwyczaj strasznie kapryśni i mają paskudne charaktery. Znam kilku, o wiele bardziej interesujących panów, którzy będą tobą zachwyceni i skłonni spełnić wszystkie twoje zachcianki. – Dżin oczywiście myślał tu o sobie. Niestety, nie przewidział obecności rywala, a polecenie musiał spełniać, nawet wbrew swojej woli. Posmutniał i zwiesił głowę. Życie jednak nie było sprawiedliwe. Na pewno potrafiłby lepiej zająć się tym uroczym chłopakiem niż jakiś rozpuszczony dzieciak.

-  Co ty tam wiesz! Siedziałeś w tej brudnej lampie setki lat! Nie masz pojęcia jaki czarujący i zabawny jest książę. W dodatku ma śliczne oczy, tyle wie i tak słodko się do mnie uśmiecha za każdym razem, kiedy na niego spojrzę. – Westchnął głęboko na wspomnienie minionej przygody. Normalnie, nawet nie śmiałby marzyć o spełnieniu pragnienia swojego serca, ale skoro miał sługę lampy, warto było spróbować zawalczyć o szczęście. – Nie wiem tylko, czy on będzie mnie chciał. Jestem zwyczajnym, prostym chłopcem, w dodatku niewykształconym i nieobytym. Nie umiem nawet czytać i pisać. On na pewno ma wielu adoratorów najlepszych domów.

- Nie przesadzaj! – Zaperzył się Dżin, nie rozumiejący, jak można się aż tak nie doceniać. – Jesteś mądrym, dzielnym, młodym mężczyzną. Poza tym bardzo atrakcyjnym, mnie się podobasz taki jaki jesteś.

- Po takim poście, zrobiłaby na tobie wrażenie nawet koza naszego kowala – zauważył rozsądnie chłopak. – Jeśli mi pomożesz, uwolnię cię z tej lampy. – Aladyn był niezłym obserwatorem i zauważył, że demon początkowo pełen werwy bardzo zmarkotniał i jakby zapadł się w sobie. Zrobiło mu żal tej magicznej istoty uwięzionej w zwykłym garnku. Najwyraźniej był bardzo znudzony i spragniony towarzystwa. Doszedł do wniosku, że właśnie brak wolności był przyczyną smutku mężczyzny. Nie miał pojęcia jak bardzo się pomylił w ocenie sytuacji.

- Nie mogę ci odmówić, skoro takie jest twoje życzenie – odezwał się po chwili demon. –Zrobię z ciebie bogatego szejka z dalekiego kraju. Sułtan, widząc twoją potęgę na pewno nie odmówi ci ręki syna. Ale serce Jasmina musisz zdobyć sam, nawet demony nie maja takiej mocy, by skłonić kogoś do miłości. Za to ubiorę cię po królewsku, nauczę wszystkiego co konieczne, żebyś bez wstydu mógł stanąć przed jego obliczem. – Dżin miał jeszcze cichą nadzieję, że albo Aladyn, bądź co bądź prosty chłopak, nie spodoba się księciu. Albo odwrotnie – Jasmin przy bliższym poznaniu straci cały swój urok.

- W takim razie zawarliśmy umowę? - Zapytał dla pewności złodziej i wyciągnął do mężczyzny rękę, chcąc przypieczętować przymierze.

- Oczywiście MÓJ panie. – Demon pomyślał, że jeszcze wiele może się zdarzyć zanim chłopak stanie na ślubnym kobiercu z księciem. Zamiast uścisnąć smukłą dłoń, podniósł ją do ust i ucałował z szelmowskim uśmiechem. Z ogromną przyjemnością patrzył jak się rumieni i speszony odsuwa na bezpieczna odległość. Wyglądał tak słodko, że demon miał ochotę skonsumować go na miejscu. Wiedział jednak, że takie spontaniczne zachowanie skończyłby się dla niego raczej marnie. Aladyn miał swój charakterek i na pewno dałby mu niezły pokaz radzenia sobie w tego rodzaju sytuacjach, a tego właśnie chciał uniknąć. Nie zależało mu na jednorazowej przygodzie, ale na czymś bardziej trwałym. Pragnął obłaskawić to urocze stworzenie tak, żeby samo padło w jego ramiona. Pstryknął więc palcami i natychmiast przenieśli się do śpiącego jeszcze Bagdadu, zatrzymując na pogrążonym w ciemnościach rybnym targu.

***

   Od tamtej pory upłynęło kilka pracowitych dni, a Dżin dotrzymał słowa. W najelegantszej części Bagdadu kupił piękny dom, zatrudnił służbę i rozpuścił plotki, że młody, bajecznie bogaty szejk szuka męża. Zajął się też wyglądem Aladyna i jego wykształceniem, po tygodniu nikt już nie rozpoznałby w nim obdartego złodzieja. Trzeba przyznać, że chłopak, mimo tylu zajęć, nie zapomniał też o bezdomnych sierotach. Dla nich także znalazł odpowiednie miejsce, zatrudnił kilka kobiet, które się nimi zajmowały i łożył na utrzymanie ciągle powiększającej się gromadki małych urwisów. Odwiedzał je regularnie każdego wieczora, kiedy to jeden przez drugiego zdawały mu relację z całego dnia szczęśliwe, że wreszcie mają namiastkę prawdziwego domu.

   Dżin dwoił się i troił. Wymyślał najróżniejsze rozrywki, przytaszczył nawet z jaskini latający dywan, byle tylko Aladyn zapomniał o Jasminie. Chłopak wydawał się zadowolony z jego towarzystwa, wdzięczny za okazywane zainteresowanie i troskę, ani słowem nie wspomniał o księciu. Czasami tylko, zwłaszcza wieczorem bywał dziwnie milczący. Wydawało się, że wszystko było już na dobrej drodze. Demon zaczął nawet potajemnie budować pośród chmur wspaniały pałac, godny swojego wybranka. Zaklęcia wyjątkowo mu się udały i smukłe białe wieże ze złotozielonymi ornamentami lśniły w świetle księżyca, niewidzialne dla zwykłych śmiertelników. Żaden przecież człowiek nie posiadał skrzydeł, aby wzlecieć tak wysoko. Zresztą komu przyszłoby do głowy, że za skłębionymi obłokami coś może się ukrywać. Mężczyzna zapragnął się pochwalić chłopakowi swoim dziełem i zaczął go szukać. Niestety niebyło go ani w jego sypialni, ani w kuchni, dopiero napotkana służąca naprowadziła go na trop. Odnalazł zgubę siedzącą po ciemku w ogrodzie, pod krzakiem jaśminu. Zaciskał dłonie na szczupłych udach, a ciemna, rozpuszczone włosy zasłaniały mu twarz.

- Czy coś się stało? – zapytał łagodnie demon, ujął drżącą, zimna dłoń i zaczął ją rozcierać. – Dlaczego jesteś taki smutny? – Odgarnął jedwabiste pasma za uszy chłopaka i ujął go pod brodę.

- Właściwie to nic. Jesteś dla mnie taki wspaniałomyślny, pomogłeś nawet dzieciakom. Nie chcę nadużywać twojej dobroci – odezwał się cicho chłopak.

- Jesteś moim panem, najlepszym jakiego miałem, muszę przyznać. – Chuchnął w dłoń i zaczął całować po kolei każdy zmarznięty palec. – Powiedz, co cię trapi.

- Ja… ja tęsknię za Jasminem. Na pewno się martwił, co się ze mną stało. Bardzo chciałbym go zobaczyć. – Zarumienił się ogniście, bo usta mężczyzny sunące po jego skórze wzbudzały w nim jakieś nieznane emocje. Jednocześnie zrobiło mu się gorąco i zaczęły przechodzić go dreszcze. Targały nim sprzeczne uczucia, jednocześnie pragnął uciec i zostać w tej kuszącej niewoli.

- Skoro tego chcesz, jutro pojedziemy do pałacu sułtana. Dzisiaj wyślę tam list z prośbą o posłuchanie i kilka prezentów. – Westchnął zrezygnowany Dżin. Najwyraźniej książę zapadł w serce Aladyna głębiej niż myślał. Nie puścił jednak drobnej dłoni, w końcu jakaś nagroda mu się należała, wpił się w nią pożądliwe głodnymi wargami i usłyszał z ust chłopca pierwszy, słodki jęk. Z zadowoleniem zobaczył jak bardzo błyszczą jego oczy. Zawstydzony tym co się stało chłopak umknął z pogrążonego w mroku nocy ogrodu ścigany przez miękki śmiech mężczyzny. Do tej pory świetnie radził sobie w życiu sam, nie miał pojęcia dlaczego właśnie ten demon tak dziwnie na niego działa. Wystarczył sam jego aksamitny głos, kiedy się nad nim nachylał, a jemu od razu uginały się z wrażenia kolana. Ciekawe było to, że podobnie czuł się w towarzystwie Jasmina.

- Czyżbym zadurzył się w dwóch osobach naraz? Niemożliwe! – Parsknął i rzucił się na łóżko w swojej sypialni. - A może to jakaś magia? – Zadawał sobie w myślach raz po raz niepokojące pytanie. Nagle przypomniał sobie złote oczy mężczyzny, tak bardzo blisko swoich. – Tak, na pewno rzucił na mnie jakieś zaklęcie, w końcu to demon. – Na moment się uspokoił, przyciskając do piersi zimne prześcieradło. Przymknął powieki i tym razem stanęła przed nim śliczna twarz Jasmina. Delikatne, koralowe wargi wyglądały bardzo zachęcająco. – Jestem opętany! Taki książę, na pewno też zna się na magii – zajęczał i złapał się za głowę, robiąc na niej okropny kołtun. Pierwszy raz w życiu jego serce zabiło dla innej osoby, hm…, bądźmy szczerzy... osób. Biedak nie bardzo wiedział co z tym bałaganem uczuciowym począć. Wytężał swój umysł ze wszystkich sił i dorobił się jedynie paskudnej migreny. Przykładając do czoła chłodny okład z rumianku w końcu zasnął.

***

   Sułtan Hassan był zachwycony nowym kandydatem do ręki syna, zanim go jeszcze poznał. Nikt nigdy nie przyplasł mu tak wspaniałych darów na które składały się: biały słoń pięknie przyozdobiony barwnymi ornamentami z henny, papuga śpiewające pobożne pieśni oraz niesamowite urządzenie do kąpieli, robiące łaskoczące skórę bąbelki. W marmurowej łazience, w której zmieściłby się spokojnie domek dla cztero osobowej rodziny,  zebrało się kilku najdostojniejszych dworzan, by podziwiać nowy nabytek swojego pana. Oczywiście Hassan wezwał także wezyra, aby i on zobaczył jego niezwykłą zabawkę. Nie miał żadnych dowodów winy mężczyzny, więc nic nie mógł zrobić. Miał jednak zamiar mieć go na oku, prędzej czy później z czymś się na pewno zdradzi. Dżafar zbesztany wcześniej kilkakrotnie przez władcę za jakieś głupstwa patrzył się do wanny, wielkości małego basenu, z wykrzywionymi pogardliwe wąskimi ustami.

- To bzdurka dla dzieci, w dodatku nie wiadomo czy bezpieczna. Nie odważyłbym się tam wejść na miejscu Waszej Wysokości, bez solidnego sprawdzenia. – Chciał za wszelką cenę, pomniejszyć nieznanego rywala w oczach sułtana. On służył mu wiernie przez tyle lat i nie doczekał się żadnej nagrody, a ten koronowany dureń miał najwyraźniej ochotę oddać syna za kilka mizernych prezencików.

- Miło, że tak dbasz o moje zdrowie i zgadzam się z tobą w zupełności – odezwał się Hassan z szelmowskim błyskiem w oku, którego tak bardzo obawiał się wezyr. Zawsze wpadał wtedy na najdziksze pomysły, od których zazwyczaj przez tydzień płonęły mu uszy.

- Naprawdę? – Zapytał słabym głosem, bojąc się tego, co teraz nastąpi.

- Podoba mi się twoje oddanie i dlatego najpierw to ty ją wypróbujesz. Wskakuj do wody drogi Dżafarze. – Poklepał uspokajająco po ramieniu struchlałego wezyra.

- Ależ panie, mam na sobie spodnie i buty, które mi dałeś na urodziny. Nie śmiem ich zniszczyć w kąpieli. – Ostatkiem sił zaprotestował mężczyzna, mając niewielką nadzieję, że władca odstąpi od swego pomysłu. Nie chciał robić za zmokłego koguta przed tymi wystrojonymi dandysami. Mieliby się potem z czego śmiać przez najbliższy miesiąc. Był to jednak przysłowiowy strzał w piętę, o czym zaraz miał się przekonać.

- Jesteś naprawdę najlepszym sługą Dżafarze. – Uśmiech Hassana stał się jeszcze szerszy, a w przerażonym wezyrze zamarło serce. – Skoro tak uważasz, ściągnij wszystko oprócz koszuli. Uważam, że twoje ponętne ciało powinni oglądać jedynie wybrańcy. – Oczywiście w tej roli widział przede wszystkim siebie. Miał nawet takie marzenie - tylko oni dwaj, zupełnie nadzy, szum wody i pieszczące skórę bąbelki. – Och… to zbyt piękne… - westchnął i zmrużył oczy, obserwując, wstydliwie rozbierającego się mężczyznę.

   Dworzanie mieli rzeczywiście niezłą zabawę z nielubianego, zawsze zadzierającego nosa wezyra. W dodatku było naprawdę na co popatrzyć, Dżafar, choć wredny, miał naprawdę zgrabne ciało. Po chwili został w samej koszuli, która na szczęście była wystarczająco długa, by zakryć jego goły tyłek. Po wejściu do wody, w której władca kazał mu wygodnie usiąść, przykleiła się do niego, niczym druga skóra. Wszyscy mogli podziwiać ciemniejsze punkciki sutków, zarys ładnie umięśnionego brzucha i całkiem niezłe wyposażenia poniżej. Na widok słynnych pośladków Hassan aż się oblizał. Najchętniej wskoczył by do wanny za krnąbrnym sługą, ale mieli zbyt licznych świadków. Mógł więc tylko z daleka podziwiać kuszące krągłości. Kiedy już zaspokoił swoją ciekawość wziął do ręki ręcznik.

- Panowie, odwróćcie się tyłem. Biednemu Dżafarowi należy się odrobina intymności. – Wszyscy jak na komendę wykonali jego polecenie. – Wyskakuj, byłeś naprawdę dzielny. – Podszedł do wanny i otulił miękką materią wychodzącego mężczyznę.

- To naprawdę niekonieczne, sam sobie poradzę. – Speszony wezyr próbował się zasłonić rękami.

- Ależ mój drogi, okazałeś się wyjątkowo pomocny i ryzykowałeś własnym życiem. Te groźne bąbelki mogły załaskotać cię na śmierć – zachichotał. - Pozwól, że ci się odwdzięczę. - Nie omieszkał się oczywiście pomóc mu w wycieraniu, zapoznając się przy okazji bardzo dokładnie z topografią jego ciała.

- Tego się właśnie obawiałem… Aj… - pisnął, czując za swoimi plecami potężne ciało władcy i  duże dłonie skradające się do przodu, w poszukiwaniu jego skarbów. Szarpnął się  gwałtownie i uwolnił z obejmujących go zboczonych ramion. Owinął się od stóp do głów niczym mumia i pognał do wyjścia. Jego blada twarz dosłownie płonęła ze wstydu.

Lampa Aladyna czyli Al i Jasmin w tarapatach II

 Wezyr był ogromnie zadowolony z bardzo sprawnie przeprowadzonej akcji pojmania Aladyna. Dzięki swojej niezwykłej inteligencji i szybkiemu refleksowi udało mu się też uciszyć protestującego Jasmina, z czego był szczególnie dumny. Poradził sobie bez problemu z rozpieszczonym szczeniakiem, więc, jako jego mąż, też nie powinien mieć z nim większych kłopotów. Nie na darmo był najmądrzejszym czarnym magiem w Bagdadzie, o czym, oczywiście, nie przepadający za czarami sułtan nie miał bladego pojęcia. 
Po przybyciu do pałacu Dżafar udał się natychmiast do swojej komnaty. Podszedł do lustra i poprawił na głowie wytworny, jedwabny turban. Miał bardzo delikatną skórę, dlatego nosił jedynie miękkie tkaniny najlepszej jakości. Dotknął swoich nieco zbyt mocno zarumienionych z ekscytacji policzków i uśmiechnął się wąskimi wargami do swojego czarującego odbicia.
- Jesteś nie tylko zniewalająco przystojny, ale także najsprytniejszy. Niedługo będziesz władał Bagdadem i nikt ci się nie oprze, a już na pewno nie ten smarkaty książę. – Poprawił wysuwający się na czoło, bezczelny, ciemny lok, ośmielający się nie słuchać jego niezwykłej osoby. – Zapędzi się go do rodzenia dzieci, jedynie do tego się nadaje.
- O tak, Wasza Wspaniałość! Niech bawi bachory! – Zaskrzeczała papuga Jago, siadając mu na ramieniu. Uwielbiała swojego pana. Nikt się nie mógł z nim równać. Ten mrok, ten dumny krok, te wykrzywione w pogardzie, dla niedorównującego mu świata, usta i rzucające błyskawice oczy – była nim zafascynowana od pierwszego wejrzenia. Można by rzec, że Wezyr miał w niej największą i najbardziej oddaną fankę.
                                                                         ***
    Straż, na rozkaz Dżafara, bez zbytnich ceregieli wrzuciła złodzieja do lochów, niczym worek z kartoflami. Przykuto go do kamiennej ściany łańcuchami, jakby był jakimś psychopatycznym mordercą. Na nic zdały się tłumaczenia, że księcia spotkał zupełnie przypadkiem; nikt nie wierzył w jego słowa. Żołnierze na jego błagania tylko rechotali rubasznie, radząc mu, żeby się przygotował na rychłą śmierć przez powieszenie, bo właśnie taka kara groziła za porwanie następcy tronu. Przerażony chłopak jedyną nadzieję pokładał w Jasminie, choć dobrze wiedział, że łaska pańska na pstrym koniu jeździ i prawdopodobieństwo wstawiennictwa księcia było naprawdę niewielkie.
Cela, w której go umieszczono, niesamowicie śmierdziała szczurzymi odchodami i wilgocią. W blasku umieszczonej za kratą pochodni, co chwilę widział przebiegające po podłodze zwinne sylwetki z długimi ogonami. Kilka z nich próbowało nawet wspiąć się po jego nodze. Zajęty walką z bezczelnymi gryzoniami nie zauważył, że do drzwi zbliżył się sam Dżafar. Wszedł do środka i obrzucił więźnia zagadkowym uśmieszkiem, z przyjemnością ślizgając się wzrokiem po jego zgrabnym ciele.
- Szkoda, że nie mamy czasu na odrobinę igraszek. – Trzymanym w ręku pejczem podniósł do góry podbródek Aladyna, który dopiero wtedy zwrócił na mężczyznę uwagę.
- Wolałbym, żeby mnie przeleciał wyliniały kozioł kowala! – Warknął do Wezyra, z pogardą patrząc na jego wąskie usta. Ze złości zupełnie zapomniał, że jego los był w rękach tego zakłamanego, chciwego drania. O zachłanności, dumie i grzeszkach Dżafara krążyły po Bagdadzie niezłe historyjki.
- Na twoim miejscu nie byłbym taki hardy. – Pejcz powędrował na szyję szarpiącego się Aladyna, stamtąd na jego tors, aż do zwieńczenia ud. Mężczyzna z perwersyjnym uśmieszkiem kilka razy nacisnął nim penisa pobladłego więźnia.
- C-co… ty planujesz? Zabrakło dziwek w-w burdelach?! – Wyjąkał coraz bardziej przestraszony chłopak. Czyżby zanosiło się na gwałt?
- Masz szczęście, śmieciu, że nie mam czasu. -Wezyr oblizał usta. Chętnie posiadłby to smukłe ciało. – Jaskinia Cudów otwiera się dzisiejszej nocy.
- Nigdy nie słyszałem o takim miejscu. – Aladyn wił się, chcąc uciec jak najdalej biodrami od stymulującego go bezczelnie mężczyzny, który ani na chwilę nie zaprzestał swojej zabawy.
- Nie przerywaj! Mam dla ciebie propozycję. – Z przyjemnością patrzył na rumieńce swojej ofiary i słuchał jej przyspieszonego oddechu. Doskonale wiedział, że ciało, zwłaszcza tak młode, działało często pod wpływem impulsów, nic sobie nie robiąc z rozsądku i serca. Odruchowo reagowało na jego dotyk, mimo niechęci właściciela.
- J-jaką...? – Chłopak walczył z narastającym podnieceniem i obrzydzeniem; zacisnął kurczowo uda. W życiu by nie pomyślał, że jego penis zareaguje na manipulacje takiego wieprza. Natura miała jednak swoje prawa i nic sobie nie robiła z jego gniewu.
- Puszczę cię wolno, jeśli coś dla mnie zdobędziesz. Wszystko przygotowałem, więc to nie będzie trudne. – Odsunął się od chłopaka, na którego twarzy odmalowała się niezmierna ulga.
- Skoro takie proste, radź sobie sam – odezwał się rozsądnie Aladyn. Nie ufał temu człowiekowi, na pewno coś knuł. Po mieście chodziły słuchy, że parał się czarną magią.
- Niestety nie mogę, Jaskinia Cudów ma pewne wymagania. Zresztą, dla ciebie to bez różnicy. Przyniesiesz mi starą lampę, którą tam znajdziesz. Nie wolno ci jednak tknąć niczego innego. W zamian za to zapomnę o twoich przewinieniach i pozwolę ci odejść. Dostaniesz nawet kilka talarów na drogę, byś mógł z dala od Bagdadu zacząć nowe życie. – Potrząsnął woreczkiem z monetami przed nosem zdumionego jego hojnością chłopaka.
- No dobra, przyniosę ci ten złom. Jeśli ty dotrzymasz obietnicy, ja nie złamię swojej. Musisz mnie jednak rozkuć. – Aladyn doszedł do wniosku, że skoro w ten sposób mógł uratować swoją skórę, do której, jak można się domyślić był bardzo przywiązany, dlaczego miałby się nie zgodzić? Propozycja wydawała mu się uczciwa.
- Nie próbuj jednak uciekać, znajdę cię wszędzie! – Pogroził mu Wezyr i uwolnił chłopaka z łańcuchów. Rzucił złodziejowi trzymaną pod pachą pelerynę, a następnie poprowadził sobie tylko znanymi, sekretnymi korytarzami, oświetlając drogę trzymaną w ręku pochodnią. Kiedy wyszli na zewnątrz, księżyc był już wysoko na niebie. Chłopak ze zdumieniem stwierdził, że znajdowali się na pustyni, daleko poza murami zamku. W pobliżu stały spokojnie dwa wielbłądy, podjadając z worków paszę.
- Wsiadaj, mamy tylko trzy godziny do świtu. – Dżafar pchnął słaniającego się na nogach towarzysza w stronę wierzchowców. Rany, zadane przez strażników, okazały się poważniejsze, niż można było przypuszczać i utrudniały mu poruszanie. Zwłaszcza prawa kostka była mocno opuchnięta. – Ale z ciebie ciamajda! – Wezyr pomógł więźniowi wdrapać się na siodło.
- Ciekawe, jaki ty byłbyś zwinny na moim miejscu? – Mamrotał pod nosem Al, kurczowo trzymając się cholernego zwierzaka, który zaczął biec kołyszącym się krokiem poprzez wydmy. Miał wrażenie, że płynął na jakimś wyjątkowo chybotliwym statku w czasie potężnego sztormu. Zanim dotarli do jaskini, był już cały zielony. Żołądek zamienił mu się w starą windę, którą kiedyś widział w porcie.
                                                                     ***
    Tymczasem Jasmin został praktycznie całkowicie ubezwłasnowolniony. Za namową Wezyra zaniesiono go do sypialni, niczym małe, rozkapryszone dziecko i wezwano medyka, który, po dokładnym zbadaniu, zaaplikował mu mocne środki uspokajające. Mimo usilnych protestów, podobnie jak Aladyna, nikt go nie słuchał. Nawet kochający ojciec, który natychmiast przybiegł do jego sypialni na wieść o odnalezieniu jedynaka, zgodził się z Dżafarem, że na pewno przebiegły bandyta coś mu zaaplikował, dlatego tak zażarcie go bronił.
Książę, po wmuszeniu w niego ziółek, chcąc nie chcąc przespał resztę nocy i obudził się, ku swojemu przerażeniu, dopiero przed południem. Przed oczami natychmiast stanęła mu pobladła twarz Aladyna, zasłaniającego go własnym ciałem. Wyskoczył z łóżka, niczym rażony piorunem; dobrze wiedział, że z przestępcami w Bagdadzie nikt się nie patyczkował i zazwyczaj wykonywano wyroki bez sądu. Zwłaszcza, jeżeli złapano kogoś na gorącym uczynku, tak, jak było to w przypadku złodzieja. Wysłana na przeszpiegi zaufana, pałacowa służka szybko wróciła z powrotem, przynosząc tragiczne wieści. Wyrok został wykonany jeszcze nocą i nikt nie miał pojęcia, co się stało z ciałem porywacza. Prawdopodobnie wrzucono go do wspólnej mogiły przy miejskim cmentarzu, gdzie chowano najuboższych, których nie stać było na pogrzeb.
Książę rzucił się na łóżko z głośnym szlochem, przytulając policzek do chusty, którą miał na sobie podczas wycieczki do miasta. Wydawało mu się, że zachowała odrobinę zapachu szlachetnego złodzieja. Aladyn sprawił, że pierwszy raz w życiu poczuł się naprawdę wolny i szczęśliwy. Spędził z nim najpiękniejszy i najbardziej ekscytujący dzień w swoim nudnym życiu. A jak on mu się odwdzięczył? Pozwolił, żeby powieszono zupełnie niewinną osobę. Okazał się nic nie wartą, pustą kukłą. Co był wart jego dumny tytuł, skoro nie mógł nawet pomóc przyjacielowi? Na myśl o zakrwawionym ciele chłopaka, ciśniętym do jakiegoś cuchnącego dołu, zrobiło mu się słabo. Gryzł i bębnił pięściami w poduszkę, aż zupełnie opadł z sił. Trząsł się tak bardzo, że nie potrafił nawet usiąść. Służąca, widząc jego stan, pobiegła prosto do sułtana. Hassan, przestraszony nie na żarty jej barwną opowieścią, natychmiast pognał do sypialni syna.
- Jasminie, co się, na Allacha, stało?! – Zawołał od progu.
- I ty się jeszcze śmiesz odzywać po tym, co zrobiłeś?! – W chłopaka na to idiotyczne pytanie wstąpiło siedem furii. Ojciec znowu traktował go, jak bezrozumnego dzieciaka. Podniósł się z łóżka na chwiejnych nogach i wziął do ręki, leżącą na stoliku, sporą książkę.
- Ależ skarbeńku, po co te nerwy?! Na pewno się dogadamy! – Sułtan zatrzymał się na środku pokoju, nie mając pojęcia, co tak rozsierdziło jego potomka. Za to znał doskonale jego piekielny temperament, z pewnością spadek po mamusi; wściekły Jasmin był zdolny do każdego szaleństwa.
- Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać. Już za późno na dyskusje. Aladyn nie żyje, ponieważ ja jestem beznadziejnym przyjacielem, a ty despotą bez serca! – Rzucił z całej siły ciężkim tomiszczem w ojca, który ledwo zdążył się uchylić. – On się mną zaopiekował po ucieczce z pałacu, a ty pozwoliłeś go zabić!
- Kochanie, to był tylko zwykły złodziej; i tak, prędzej czy później, zawisłby na stryczku! – Usiłował łagodnie uspokoić syna, który właśnie brał do ręki jedną z jego cennych rzeźb. Niestety, naprawdę kiepsko się do tego zabrał.
- Dla ciebie to tylko złodziej, a dla mnie ktoś naprawdę ważny! – Oczy Jasmina zalśniły czerwienią. – Giń, tyranie! – Piękna figurka konia w galopie rozbiła się tuż koło głowy cofającego się sułtana.
- Nie ekscytuj się tak bardzo, bo się znowu rozchorujesz… - jęknął mężczyzna, zupełnie nie pojmując, co jego syn widział w tym przestępcy, którego znał zaledwie jeden dzień.
- A może mnie też zakujesz w kajdany, najlepiej razem z tym swoim Dżafarem. Będziesz mieć zięcia, o jakim zawsze marzyłeś! – Warczał chłopak, przygotowując następne pociski. Z mściwym błyskiem w oczach zdjął ze ściany portret ulubionego psa sułtana.
- Tylko nie Funia! – Mężczyzna usiłował złapać lecący w jego stronę obraz. Niestety, źle obliczył trajektorię lotu, poślizgnął się na marmurowej posadzce i przygniótł dzieło mistrza Gassa własnym ciałem. Rozległ się nieprzyjemny chrzęst. – Jak mogłeś?!
- Nie możesz wiele wymagać od biednego półgłówka, którego własny ojciec nie raczy nawet wysłuchać. Oczywiście, zdanie Wezyra jest najważniejsze! – Tym razem podniósł ciężkie krzesło. Kiedy był bardzo wściekły miał naprawdę sporo siły, jak na takiego drobnego chłopaka.
- Kruszynko, zrobisz sobie krzywdę! – Hassan przezornie umknął z pola rażenia, zamykając za sobą drzwi do sypialni. Zrobił to w samą porę, bo sekundę później stołek uderzył o masywne drewno, rozbijając się na kawałki.
Kiedy sułtan przyszedł nieco do siebie po karczemnej awanturze, jaką urządził Jasmin, postanowił zbadać dokładnie całą sprawę z Aladynem. Jego syn był porywczy, ale nie głupi. Wątpił, by zaufał komuś, kto na to nie zasługiwał. Miał wysokie mniemanie o jego rozsądku. Coś mu się tutaj nie zgadzało. Czyżby rzeczywiście Wezyr miał jakiś interes w pozbyciu się złodzieja? To prawda, że miał słabość do Dżafara. Może jednak mylił się w ocenie jego osoby?
                                                                     ***
   Aladyn z Wezyrem nie podróżowali zbyt długo. Po godzinie koszmarnej jazdy, podczas której chłopak kilka razy zwymiotował, dotarli do Jaskini Cudów, która, prawdę mówiąc, nie wyglądała zbyt imponująco. Parę niewielkich skał pośród pustyni, przypominających z daleka egipskiego Sfinksa. Kiedy jednak chłopak, za namową mężczyzny, położył dłoń w niewielkim zagłębieniu, kamienny blok zazgrzytał i odsunął się z łoskotem, odsłaniając ciemne wejście.
- Bądź ostrożny, mam nadzieję, że umiesz schodzić po linie. Ten błędny ognik oświetli ci drogę. – Wyciągnął z kieszeni niewielkie stworzonko, przypominające maleńki obłoczek i położył mu na ramieniu. – Pamiętaj, co ci mówiłem, niczego nie dotykaj.
- Dobra, już dobra. Przestań marudzić, bo się porzygam jeszcze raz! – Aladyn udawał, że go naciąga i Wezyr cofnął się z wyrazem obrzydzenia na twarzy. Zwinnie spuścił się po sznurze na dno głębokiej pieczary. Uważnie się rozglądając, rozpoczął poszukiwania. Z głowy jednak mu nie wychodziła śliczna twarz księcia Jasmina. Byłby na pewno zachwycony taką przygodą, może nawet pozwoliłby potrzymać się za rękę? Oczywiście, zrobiłby to tylko dlatego, żeby dodać mu odwagi. Przyłożył dłonie do płonących policzków.
- Gdzie ten głupi złom? Nie lepiej wziąć trochę złota? – Chłopak zupełnie nie rozumiał Wezyra. Dookoła walały się prawdziwe skarby, jakich nie widział nawet w najśmielszych snach. Pootwierane skrzynie pełne złota i klejnotów, które lśniły niczym gwiazdy. Mistrzowsko wykonana biżuteria, sznury pereł i bursztynu, pomieszane były ze stosami talarów. Brodził po kolana w monetach ze szlachetnych kruszców. W myślach obliczał ile dzieci mógłby za to wszystko nakarmić, nigdy już nie chodziłby głodne. W końcu dotarł do zwyczajnie wyglądającego, kamiennego piedestału. Na nim stała stara, mocno zakurzona lampa. Gdyby taką znalazł na ulicy, nawet by się po nią nie schylił.
- No, jesteś! Ciekawe, co w tobie takiego niezwykłego? Ten okropny Dżafar zadał sobie sporo trudu, żeby cię zdobyć! – Schował znalezisko za koszulę, metal niespodziewanie wydał mu się bardzo ciepły i przyjemny w dotyku. Podszedł do zwisającej z otworu liny. – Możesz ciągnąć, mam co chciałeś! – Krzyknął w ciemność.
 - Najpierw lampa, jeszcze ją zepsujesz! – Usłyszał chłodny głos Wezyra. Miał krzyknąć, że przecież nie był aż takim łamagą, ale nie miał już siły się sprzeczać. Rany i siniaki, które zafundowali mu strażnicy, dokuczały mu coraz bardziej.
- Przywiążę ją do liny, więc uważaj. – Zrobił jak powiedział. Dżafar na widok lampy aż poczerwieniał z radości. Właśnie zyskał moc jakiej nie miał nikt na świecie. Należało jednak pozbyć się niewygodnego świadka, jak to miał od początku w planach. Postawił na skale lampę i używając czarnej magii zepchnął w dół ogromny głaz, mając nadzieję, że zabije stojącego w jaskini chłopaka. Rozległ się okrzyk przerażenia, a potem nastała cisza. Słychać było jedynie hulający na wydmach wiatr, liczący ziarna piasku. Nie wszystko jednak poszło zgodnie z precyzyjnym planem Dżafara. Kiedy otrzepał dłonie i schylił się po lampę, ze zdumieniem i wściekłością stwierdził, że w miejscu, gdzie stała, widniała spora szczelina. Poświecił tam przy pomocy kolejnego błędnego ognika, ale zobaczył jedynie ciągnącą się w nieskończoność ciemność.
-Nie-e….! – Wrzasnął, wygrażając zachodzącemu już księżycowi. Kolejny raz był tak blisko zwycięstwa i wszystko spełzło na niczym. Gdyby okazał więcej cierpliwości i załatwił złodzieja dopiero po wyjściu z groty, pewnie byłby już szczęśliwym właścicielem lampy, a tak musiał zaczynać wszystko od początku.
                                                                              ***
   Dżin spędził w lampie dobre kilka tysięcy lat, z tego dobre kilkaset w tej zapyziałej Jaskini Cudów i był już tak znudzony, że nawet przemarsz mrówek przez grotę wydawał mu się fascynującą rozrywką. Kiedy wreszcie zobaczył światło i z mroku wyłonił się Aladyn, miał ochotę ucałować jego zakurzone policzki. Nie mógł jednak zrobić niczego więcej, niż zerkanie przez niewielki otwór. Spodziewał się jakiegoś brzuchatego, zarozumiałego maga, tymczasem jego nowy pan wyglądał całkiem słodko. Zwłaszcza te pełne usta, z wydatną, dolną wargą wyglądały bardzo kusząco. Chętnie będzie mu służył, duszą i ciałem. O, taaak! Zwłaszcza wyposzczonym, spragnionym ciepła ciałem. Demon uśmiechnął się pod nosem. Nastawił uszy i bardzo nie spodobało mu się to, co do niego dotarło. Czyżby jednak na zewnątrz czekał jakiś zarozumiały starzec, wysługujący się tym ślicznym chłopcem? Nie miał zamiaru tak tego zostawić. Widział, jak naiwny Aladyn przywiązał lampę i już wiedział, co będzie dalej. Rozległ się łoskot spadającego głazu. Zerknął w górę i na widok wyszczerzonej, nadętej gęby Dżafara zazgrzytał zębami.
- Ty zdradziecki śmierdzielu! Marzy ci się boska moc, co?! Niedoczekanie! – Zaczekał, aż mężczyzna postawił lampę na ziemi. Zebrał całą swoją moc, a wewnątrz więzienia była ona naprawdę niewielka. Udało mu się jednak wytworzyć wystarczająco dużą dziurę, by naczynie mogło się przez nią prześlizgnąć. – Żegnaj, dupku! – Spadł ze sporej wysokości, lampa walnęła o skały aż zadzwoniło mu w głowie. Z niepokojem rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu chłopaka. Miał zakrwawioną twarz, ale oddychał miarowo. Pozostało jedynie poczekać, aż się ocknie i go zawezwie. Dopiero po jakiejś godzinie usłyszał cichy jęk.
- Jeny… ale mnie boli łeb… Gdzie ja…? Dżafar, ty hieno! – Aladyn z trudem usiadł na piasku. – Rany, oddałbym wszystkie te monety za łyk czegokolwiek. – Wypluł garść piasku. Ze zdumieniem zobaczył leżącą obok niego lampę. – A jednak Allach istnieje! Ten chciwy kretyn sam się ukarał. – Mimo kiepskiego położenia, zrobiło mu się weselej na duszy. Zaczął uważnie nasłuchiwać, bo wydawało mu się, że gdzieś w pobliżu szemrze woda. Zabrał naczynie, bo skoro Wezyr tak go pragnął, musiało być wiele warte. Włożył je starym zwyczajem za koszulę. Czołgając się na czworakach, dotarł do niewielkiego źródełka, gdzie zaspokoił pragnienie, po czym zaczął obmywać swoje rany. Obwiązał spuchniętą kostkę wyciągniętą z kieszeni chusteczką.
Dżinowi zaciszne miejsce, tak blisko ciała, bardzo się spodobało; dawno nie czuł się tak dobrze. Chłopak był ciepły i przytulny, miał gładką, delikatną skórę, a jego serce biło równym, miarowym rytmem. Ponadto z zadowoleniem i podziwem stwierdził, że jego nowy pan okazał się niesamowicie dzielny. Sam w ciemnej grocie, rozświetlonej jedynie maleńkim ognikiem, zachował zdrowy rozsądek i nie wpadł w panikę, co uczyniłaby większość znanych mu ludzi. Radził sobie jak umiał, bystrymi oczami wodząc po ścianach w poszukiwaniu jakiegoś wyjścia. Niestety, niczego takiego nie zauważył.
- A może ty mi jakoś pomożesz? – All wziął do ręki lampę. - Przydałoby się trochę światła. Trzeba cię trochę oczyścić, bo nawet nie widać, czy jest w środku olej. – Nabrał do ręki wody i zaczął pocierać naczynie. Nagle przez niewielkim otwór zaczął się gwałtownie wydobywać gęsty dym, który uformował się w spory obłok wielkości człowieka. – O, kurde! - Wrzasnął zaskoczony złodziej, puścił lampę i schował się za kufrem z wytworną, haftowaną bielizną jakiegoś szejka. Dopiero po minucie, czy dwóch, odważył się wyjrzeć. Magii bał się od dziecka, kiedy to zobaczył biegającego po placu skrzydlatego psa bez głowy. Jednak, zamiast spodziewanego potwora, na piasku siedział wysoki, mocno umięśniony mężczyzna z niewielką bródką i krótko ostrzyżonymi, czarnymi włosami. Uśmiechnął się do niego szelmowsko, mrużąc bursztynowe oczy.
- Diabeł?! – Zapytał nieśmiało. – Przyszedłeś po moją duszę?
- Niezupełnie. – Demon był zachwycony. Chłopak okazał się absolutnie uroczy. – Jestem twoim dżinem, MÓJ panie!
- Aladyn – wyciągnął do mężczyzny nieco drżącą dłoń. Nigdy wcześniej nie rozmawiał z magiczną istotą. Zastanawiało go tylko, dlaczego akcent padł na słowo MÓJ.
.............................................................................................................................................
Betowała Oliwia