Poduszka III

  Jeśli są tu jacyś fani Harrego Pottera, to mam nadzieję, że nie dostaną zawału po przeczytaniu tych głupot. Poza tym to wszystko wina Mikiego, on mnie do tego sprowokował. Ma na mnie zły wpływ.:))

   W tym samym czasie, kiedy połączona zaklęciem para goniła sie po Hogwarcie, zaniepokojony Black razem z profesor Minerwą zdążali właśnie do mieszkania Severusa, żywo przy tym dyskutując, które z nich powinno przejąć opiekę nad Harrym. Kobiecie nie podobała się, żadna z wersji,w jej ocenie chrzestny ojciec był jeszcze bardziej nieobliczalny od Snape. Prawdę mówiąc wolałaby sama zająć się chłopcem, który w swoim życiu miał wystarczająco dużo problemów i zasługiwał na odrobinę spokoju.

- Nie rozumiem, dlaczego nie może zamieszkać u mnie. – Próbował negocjacji Syriusz, gwałtownie gestykulując i omal przy tym nie rozbijając okularów Minerwy. – Mój kot nigdy na mnie nie narzekał, zawsze ma pełną miskę, a jego sierść aż błyszczy. Nawet Albus mówił, że to najładniejszy i najbardziej zadbany futrzak jakiego widział. – Mężczyzna zezował na kobietę nieco obrażony, uważał, że zwyczajnie była do niego uprzedzona.

- Bądź rozsądny, Harry to chłopiec nie jakiś zwierzak! – Warknęła w końcu zniecierpliwiona.

- Zawsze wolałaś Seva, nawet kiedy chodziliśmy do szkoły był twoim oczkiem w głowie! – rzucił oskarżycielsko.

- Zmiłuj się i zapomnij w końcu o tych dziecinnych kłótniach! Ile lat będziesz jeszcze dąsał się na niego za to, że zamienił cię w króliczka?

- Zapomniałaś dodać, że był różowy i miał obrożę z napisem ,,kocham Jamesa”. Wiesz jak długo potem musiałem mu tłumaczyć, że go nie podglądam w łazience? Nie wspominając o pazurach Lilly na mojej twarzy!

- Syriuszu wydoroślej wreszcie! Od września będziesz uczył dzieci obrony przed czarna magią, więc zacznij się zachowywać jak na nauczyciela przystało! – Minerwa nie miała do niego siły, on i Lucjusz Mafloy, to była jej osobista porażka wychowawcza. Obaj mężczyźni nadal zachowywali się jak nastoletni chłopcy, kiedy ostatnio widziała się z Narcyzą, kobieta była załamana postępowaniem swojego męża. Spędziły prawie godzinę w kawiarni, popijając owocowe drinki, a arystokratka wylewała przed nią swoje żale. Swoją drogą nie miała pojęcia jakim cudem obudziła się na drugi dzień w pokoju hotelowym w samej bieliźnie. Na stoliku znalazła jedynie elegancką, wyperfumowaną karteczkę w alpejskie fiołki.

,, To była szalona noc, nigdy tak dobrze się nie bawiłam. Powtórzmy to jeszcze raz. Mężczyźni są przereklamowani”

Twoja Cyzia

   Minerwa nie zdawała sobie sprawy, że stoi na środku korytarza i uśmiecha się, niczym zakochana nastolatka po pierwszej, niezmiernie udanej randce. Dla Blacka przyzwyczajonego do jej surowej miny, ciasnego koczka i tradycyjnego kostiumu w szkocka kratę było to odrobinę za wiele. W końcu McGonagall miała już swoje lata, niemożliwe żeby znalazł się jakiś amator tej sztywnej, starej panny. Chociaż czas w świecie czarodziei płynął nieco inaczej, żyli znacznie dłużej niż mugole i o wiele wolniej się starzeli. Na przykład taki Snape  miał trzydzieści osiem lat, a wyglądał najwyżej na dwudziestopięciolatka, Minerwie nikt nie dałby więcej niż trzydzieści, może nawet mniej, gdyby zmieniła nieco styl ubierania się i zachowania. Już miał zapytać się, czy poznała kogoś nowego kiedy...

- Zatrzymaj się draniu! Wrzucę cię do największego kotła! – Rozmyślania obojga przerwał wściekły wrzask Severusa. Usłyszeli najpierw tupot stóp, a potem zza zakrętu wypadł Harry z rozwianym włosem i schował się za ich plecami.

- Ratunku! Profesor oszalał! – pisnął, zasłaniając się nimi niczym tarczą. Snape miotający przekleństwa, z roziskrzonym wzrokiem, powiewający peleryną niczym skrzydłami  nietoperza, wyglądał bardzo groźnie i interesująco. Władcza natura mężczyzny zawsze mu imponowała i miała w sobie coś magnetycznego.

- Severusie, natychmiast się uspokój! – Minerwa odważnie zastąpiła mu drogę. – Przecież to jeszcze dziecko, w dodatku pod naszą opieką! Harry kochaniutki, możesz do mnie przyjść z każdym problemem – zwróciła sie łagodnie do chłopaka.

- Jakie dziecko?! Wcielony diabeł, w dodatku bez odrobiny rozumu! – zawarczał mężczyzna, usiłując dosięgnąć kulącego się przestępcę. – Zdewastował mój dom!

- Pewnie pomylił tę wilgotną norę ze śmietniskiem – rzucił, uśmiechając się złośliwie Black. – Odgryzę ci te łapy jak ośmielisz się dotknąć nimi mojego chrześniaka.

- Zamknij się kundlu, bo tym razem zamienię cię w coś o wiele paskudniejszego niż ostatnio! – mężczyzna nie znosił tego durnego Gryfona. Zawsze trochę zazdrościł mu przystojnej twarzy i uroku osobistego, który przyciągał do niego obie płcie. Ze swoim zgryźliwym charakterem i orlim nosem, nigdy nie miał takiego powodzenia. – Spróbuj, zamkną cię w schronisku i uśpią pchlarzu, powinni to zrobić już dawno!

- Panowie, trochę powagi! – jęknęła Minerwa, chwytając się za głowę. – Zaraz przez was dostane migreny.

- Ciiiszaaa! – rozległ się za ich plecami wzmocniony zaklęciem okrzyk Albusa pod wpływem którego wszyscy umilkli. – Moi drodzy, może pójdziemy do apartamentu Severusa i ocenimy straty. Harry to dobre dziecko, niemożliwe, by aż tak narozrabiał. – Dyrektor położył uspokajająco dłoń na ramieniu profesora eliksirów.

- Tak... tak... Najwyraźniej jestem złym śmierciożercą prześladującym biedne maleństwo – rzucił chłodno Snape i ruszył przodem. Za nim podążała reszta profesorów, rozmawiając ze sobą po cichu, pochód zamykał Harry, który zaczynał mieć maleńką nadzieję, że tym razem mu się upiecze.

   Kiedy stanęli pośrodku mieszkania, nadal prychającego ze złości Severusa, popatrzyli na niego z kompletnym niezrozumieniem. Wszędzie panował idealny porządek, w powietrzu unosił się przyjemny zapach dobrych detergentów, sprzęty lśniły w świetle lamp, wypolerowane na wysoki połysk.

- Zupełnie nie wiem o co ci chodzi? Mieszkasz niczym w pałacu – pierwsza odezwała się Minerwa. – Biedny Harry się napracował, a ty najzwyczajniej go nie doceniasz!

- Niesprawiedliwy jak zawsze, nietoperze tak mają – rzucił słodko Black.

- O co ta cała awantura? – zapytał Albus, który spodziewał się co najmniej ruin i zgliszczy.

- Potter rzeczywiście miał bardzo pracowity dzień – Snape otworzył przed nimi swoją garderobę. – To tylko jeden z jego prześwietnych pomysłów.

- Mój boże! – Wytrzeszczyła oczy McGonagall, a potem złapała leżącą na komodzie gazetę i zasłoniła nią twarz.

- Na Salazara! – szepnął Albus, szybko wyciągnął z kieszeni dorodne jabłko i zagryzł na nim zęby.

- W końcu ktoś odkrył twoją prawdziwą naturę słodziaku. – Black na widok tęczowej garderoby swojego zwykle odzianego na czarno, ponurego wroga ryknął niepowstrzymanym śmiechem, pomimo ostrzegawczych znaków pozostałej dwójki. Po chwili chichotali już wszyscy, ocierając płynące im po twarzach łzy.

- Miło, że moja strata kogoś bawi – odezwał się chłodno Snape. – Ciekawe czy będzie wam tak samo wesoło na widok mojej pracowni? Potter zrobił z niej istny labirynt.

- Niedobrze – dyrektor natychmiast przestał się śmiać.

- Właśnie, bo to oznacza koniec dropsów Hero, kremu Olśniewająca Ja oraz piwa Oszołom! – oznajmił z satysfakcją profesor eliksirów.

- Harry idź do swojego pokoju i nie waż się już niczego tutaj dotykać, my tu postaramy się jakoś zaradzić tej klęsce. – Dla Albusa brak jego ulubionych słodyczy oznaczał koniec świata, tak samo zareagowała pozostała dwójka. Zabrali się do pracy, starając się przywrócić wszystko do pierwotnego stanu, a nie było to wcale łatwe, bo zaklęcia Pottera okazały się zadziwiająco skuteczne.

   Tymczasem zmartwiony Harry udał się do sypialni, ale nie bardzo rozumiał czym właściwie zawinił. Postąpił zgodnie ze swoją poduszkowo- robotową naturą, uporządkował świat profesora, co przecież było jego najważniejszym zadaniem. Zrobiło mu się przykro, najwyraźniej w jakiś sposób zawiódł Severusa. Poczuł się strasznie zmęczony, samotny i nikomu niepotrzebny. Postanowił odpocząć i spokojnie się nad wszystkim zastanowić, napuścił wody do wanny, po czym zanurzył się w niej po szyję. Przyrzekł sobie, że następnego dnia zastosuje się do polecenia dyrektora i nie tknie niczego, co należy do Snapa.

***

   Severus, po zwariowanym, pełnym niespodzianek dniu, siedział na kanapie przed płonącym kominkiem z kieliszkiem wina w dłoni. Dobre kilka godzin ciężko pracował wraz z pozostałymi profesorami, aby przywrócić ład w swoim domu. Przez ten czas o dziwo ani razu nie widział Pottera, słyszał jednak jak się krząta w swojej sypialni. Doszedł do wniosku, że wystraszony i zawstydzony boi się wyściubić nosa poza próg. Dla niego oznaczało to chwilę spokoju z ulubioną książką w dłoni. Ziewnął szeroko, najwyraźniej był bardziej zmęczony niż sądził.

- Profesorze – rozległ się nieśmiały głos. – Nie mogę zasnąć. – Odwrócił się i zobaczył stojącego w drzwiach salonu Harrego, ubranego w kusą, zieloną piżamę, za małą na niego o kilka numerów. Najwyraźniej zaklęcie kurczące nie podziałało jak trzeba, bo koszulka była za krótka i ukazywała płaski, opalony brzuch chłopaka, natomiast spodnie sięgały zaledwie poniżej kolan i ciasno opinały się na zgrabnych pośladkach. Szmaragdowe, nie całkiem przytomne oczy patrzyły na niego błagalnie. W ramionach ściskał niewielką poduszkę, którą miział się po policzku. Wyglądał strasznie żałośnie i słodko. Tym ostatnim słowem profesor omal się nie udławił.

- Chodź, nie bój się. – Snapowi niespodziewanie zrobiło się żal głuptasa. Skinął głową w kierunku fotela naprzeciwko, a chłopak od razu rozjaśnił się niczym słoneczko. Zamiast jednak usiąść na wskazanym miejscu, ulokował się obok mężczyzny z nadzwyczaj błogą miną. Położył na jego kolanach poduszkę, po czym wyciągnął się na kanapie, kładąc na niej głowę.

- Trzeba pogłaskać frędzle – zamruczał cichutko, wziął rękę zdumionego Severusa i wsunął ją w swoje jak zwykle rozczochrane włosy. – Można też podrapać i poklepać, to takie przyjemne.

- Co ty znowu wyprawiasz? – Zaskoczony zachowaniem Pottera mężczyzna nie wiedział co z tym fantem począć. Już miał zamiar palnąć mu porządne kazanie na temat niesamowitej głupoty, niestety najpierw spojrzał na zarumienioną, niewinną twarz Harrego i ostre słowa utknęły mu w gardle. Bezwiednie zaczął gładzić jego czuprynę, delikatnie rozczesując palcami długie pasma.

- Mhm... mrr... – Niczym zadowolony kot, obracał się zgodnie z ruchem pieszczącej go dłoni. Severus miał takie zręczne, ciepłe palce, zupełnie jakby były stworzone specjalnie dla niego. Robiło mu się coraz przyjemniej, a powieki stawały się coraz cięższe. Po chwili odszedł w krainę marzeń, posapując cichutko w poduszkę.

- Harry nie możesz tutaj... Harry? – Profesor dopiero teraz zorientował się, że mały drań śpi jak zabity. Nie miał sumienia go budzić, nie był aż takim sadystą jak myślał Black. Poza tym czuł niejakie wyrzuty sumienia, prawdopodobnie wszystkie problemy były częściowo jego zasługą i tego durnego zaklęcia. – Albus zrobił ze mnie gryfońską niańkę. – Nie byłby sobą, gdyby odrobinę nie poutyskiwał pod nosem. Wziął na ręce nieznośnego Pottera i podążył z nim do sypialni. Tam delikatnie położył go na łóżku, sam usiadł obok podziwiając smukłą sylwetkę chłopaka, który natychmiast przekręcił się na brzuch i podczołgał do niego.

- Sev...? – powiedział miękko imię profesora, po czym złapał go za rękaw.

- Eh ty... dobrze, że nikt mnie nie widzi – prychnął mężczyzna i zajął miejsce obok. – Tylko na chwilę, poza tym nadal się na ciebie gniewam – burknął i przymknął oczy.

- Wiem, będę już grzeczny... – wyszeptał ciepłym głosem chłopak i wtulił się w ramię mężczyzny. To było przecież jego miejsce, tak przynajmniej podpowiadała mu intuicja. Snape przez kilka minut leżał sztywno jak drewniana kłoda, ale równy oddech i miarowo bijące serce Harrego podziałało na niego uspokajająco. Wkrótce spali już obaj, zdrowym, pozbawionym koszmarów snem co zdarzało im się niezmiernie rzadko. Dwóch rozbitków życiowych znalazło w swoich objęciach bezpieczną przystań, nawet jeżeli na razie nie zdawali sobie z tego sprawy.

***

   Rankiem pierwszy obudził się Severus, otworzył zaspane oczy i dosłownie kilka centymetrów od siebie napotkał słodko zarumienioną od snu twarz chłopaka. Coraz łatwiej mu przychodziło przyznanie się przed sobą, że Harry, jeśli tylko nie pyskuje z tą miną gryfońskiego buntownika, potrafi być naprawdę uroczy. Skierował wzrok nieco niżej i napotkał USTA. Wyglądały na miękkie i delikatne, a jednocześnie soczyste i kuszące niczym pierwsze, zerwane wczesnym latem maliny. Oblizał się bezwiednie, po czym przybliżył jeszcze bardziej, poczuł na swoim policzku ciepły oddech. Chciał odwrócić głowę i nie wiadomo jakim cudem natrafił na rozchylone wargi. Zamruczał i zaczął je powoli pieścić, wiedział, że to co robi jest złe, ale nie potrafił się już powstrzymać. Wrażenie było oszałamiające, rozkoszne i niewinne niczym powiew wiosennego wietrzyka na nagiej skórze. Harry poddawał się mu ulegle, bynajmniej nie protestując, zacisnął jedynie na jego ramionach palce. Pocałunek z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej namiętny. Nagle zielone, lekko zamglone oczy otworzyły się, a źrenice gwałtownie rozszerzyły, co nieco otrzeźwiło Severusa.

- Przepraszam... nie powinienem... to był impuls... – odskoczył gwałtownie do tyłu, to samo zrobił zawstydzony do granic możliwości chłopak.

- To ja przepraszam... – pisnął, złapał leżące na krześle ubranie i umknął do łazienki. Tam włożył od razu głowę pod kran i puścił zimną wodę. Nie mógł uwierzyć w swoje zachowanie. Właśnie oddał swój pierwszy, prawdziwy pocałunek złośliwemu profesorowi od eliksirów. Tego z Cho Chang nie liczył, to była zwykła wymiana śliny, zresztą obrzydliwa i kompletnie nieudana. Tym razem było jak w romantycznym filmie słyszał anielską muzykę, poczuł tęczowy zawrót głowy, a serce zatańczyło w rytmie walca. Nie miał jednak pojęcia jak on teraz spojrzy Snapowi w oczy, pewnie umrze przy tym ze wstydu. Może opiekunka Gryfindoru mogłaby mu coś doradzić? W końcu powiedziała, że może do niej przyjść z każdym problemem. Zaczął się szybko ubierać, nasłuchując odgłosów z mieszkania. Wkrótce dobiegło go trzaśnięcie drzwiami, co niewątpliwie oznaczało, że Severus wyszedł z domu.

   Tymczasem profesor szedł korytarzem, trzymając się za nadal szalejące z emocji serce. Dotykał przy tym co chwilę wąskich warg, a jego zwykle blada twarz robiła się coraz bardziej czerwona. Dzisiaj nadszedł ten dzień, którego zawsze się obawiał. Oszalał i nic nie mogło go uratować, a wszystko za sprawą małego, upierdliwego Gryfona o szmaragdowych niczym morska toń oczach i zbyt kuszących ustach. Zmolestował swojego śpiącego ucznia i musiał poddać się do dymisji, najlepiej natychmiast. Nie miał tylko pojęcia, jak o tym wszystkim opowie Albusowi, który mu zaufał i powierzył odpowiedzialne zadanie czuwania nad Wybrańcem. Zatrzymał się i klepnął w głowę, jakby chciał tym gestem uporządkować zburzony przez Harrego ład. Jeden niewinny całus zupełnie zachwiał jego światem.

- Wstrząsasz przed użyciem? – usłyszał rozbawiony głos Blacka. – Słusznie, zawsze wiedziałem, że coś z tobą nie tak. – Zrobił na czole wymowne kółko.

- Czy to aż tak widać? – Snape wbił w niego oszołomiony wzrok, zamiast mózgu miał w tej chwili jakiś dziwny, galaretowaty twór, który ciągle odtwarzał tą samą scenę. Scenę zakazanego pocałunku.
- Przyznajesz, że jesteś stuknięty? – Syriusz przez chwilę gapił się na niego z otwartymi ze zdumienia ustami. Świat najwyraźniej się walił, albo nadal śnił. Ohydny Ślizgon po raz pierwszy w życiu przyznał mu rację. Miał malinowe policzki i błyszczące oczy. - Sev, może ty jesteś chory? – zapytał wbrew sobie. W końcu mieli być jednak kolegami z pracy, a piwo Nietoperza należało do najlepszych na świecie.

- Grypa... tak grypa... – Snape odwrócił się i trzymając ściany podążył w kierunku gabinetu Albusa, ścigany wzrokiem Blacka, który właśnie zaskakując samego siebie zastanawiał się, czy nie powinien go jednak odprowadzić.