Poduszka VI

   Albus postanowił zwołać walne zebranie w sprawie Harrego. Po Hogwarcie włóczyło się kilka obijających się bez celu osób, miał tu oczywiście na myśli Lucjusza, Draco oraz Hermionę, postanowił więc ich wtajemniczyć i zagonić do pracy. Uznał, że jego gabinet nie nadaje się dla tak licznego grona, z tego powodu przeniósł spotkanie do biblioteki. Podczas wakacji zamek był cichy i opustoszały, jedynie snujące się po korytarzach duchy i rozplotkowane portrety dotrzymywały im towarzystwa. Wszyscy uczniowie udali się do swoich domów, nikt więc nie będzie im przeszkadzał. Szedł zamyślony w stronę szklarni zastanawiając się, czy z Kanady przyślą mu dzisiaj paczkę najnowszych dropsów, ponoć hit na amerykańskim rynku. Miał nadzieję, że wieczorem będzie je mógł przetestować.

- Łup...! – Wpadł prosto w rozpostarte ramiona Blacka, którego po prostu nie zauważył.

- Dyrektorze... – Uśmiechnął się na jego widok mężczyzna.

- Dobrze, że cię widzę. Bądź tak dobry i powiadom Harrego, że spotkamy się w bibliotece.

- Oczywiście, to żaden problem. – Ukłonił się grzecznie, władza to jednak władza, choćby wyglądała jak siwowłosy staruszek, który wcale nie był taki bezbronny i dobroduszny na jakiego wyglądał. Zawrócił w stronę lochów, w sumie to był zadowolony z polecenia. Zdobył pretekst, by trochę powęszyć po jaskini ślizgońskiego potwora. Postanowił porozmawiać ze swoim chrześniakiem i dowiedzieć się, czy ten paskudny nietoperz dobrze go traktuje. Poszperać tu i tam, może znajdzie jakiś powód, by zabrać stamtąd to niewinne dziecko. Starał się iść jak najciszej i nie zwracać na siebie uwagi ani duchów, ani drzemiących portretów. Snape o tej porze przebywał zwykle w swojej pracowni i lepiej, żeby nikt go nie zaalarmował inaczej jego misja spali na panewce.Wyszedł zza zakrętu i wszystkie jego postanowienia uleciały niczym dym.

Przed nim, kręcąc ponętnymi biodrami odzianymi w obcisłe dżinsy, szedł Lucjusz. Smukła, zgrabna sylwetka jak zwykle nienagannie ubrana i uczesana od razu przyciągnęła jego spragniony wzrok. Tik tak, tik tak - głowa Blacka natychmiast zaczęła kołysać się w rytm kroków mężczyzny. Oblizał się i skradając się niczym ninja ruszył za nim. Miał wrażenie, że właśnie dostał się pod wpływ hipnotyłkozy. Wciągnął w nozdrza kuszący zapach perfum i uśmiechnął się szeroko na widok wnęki z kotarą do której właśnie się zbliżali. Ten jasnowłosy Ślizgon musiał być jego, bez względu na cenę. Narcyza już wystarczająco się nim nacieszyła, teraz była jego kolej. Zwinnie skoczył do przodu i wepchnął zaskoczonego tym niespodziewanym atakiem Malfoya za zasłonę. Przyparł go do ściany i bezczelnie wepchnął mu kolano między uda.

- Ty gryfoński głupku! – Ugryzł go w ucho wściekły mężczyzna. – Omal nie dostałem zawału!

- Ajajajaj...! – zaskowyczał. – Boli! – Brązowe oczy okolone długimi, miękkimi rzęsami spojrzały na niego z wyrzutem. Z potarganymi włosami i przepraszającą miną, wyglądał zupełnie jak skarcony szczeniak.

- Ma boleć durniu! Nie pokazuj mi tu psich zwyczajów. – Lucjusz nie umiał się na niego długo gniewać, choć jego serce nadal tłukło się w piersiach.

- Naprawdę ich nie lubisz? – Syriusz lizną go w nos, potem w policzki, aż w końcu dobrał się do smukłej szyi. Sprytny, ruchliwy język zaczął ją zapamiętale pieścić, a zęby podszczypywać w najwrażliwszych punktach.

- Ohyda... - próbował zaprotestować Lucjusz, ale zabrzmiało to bardzo nieprzekonująco. Kolano delikatnie pocierało jego członka przez cienkie spodnie, a gorące usta schodziły coraz niżej. Zassały się właśnie na wrażliwych sutkach. Nie miał pojęcia, kiedy ten drań zdążył rozpiąć mu koszulę.

- Może to zależy od miejsca? – Black spojrzał na niego z dołu niewinnie i padł ochoczo na kolana. – Co powiesz na mały eksperyment? – Sprawnie rozpiął spodnie drżącego mężczyzny i opuścił mu je aż do kostek.

- Mieliśmy... najpierw... wynegocjować... rozejm... – wyjęczał bezradnie, bardziej gotowy do igraszek niż byłby skłonny się przyznać.

- Przecież negocjujemy. – Syriusz sprawnie owinął język wokół sterczącego zawadiacko członka. – Widzisz! On mówi tak... tak... , lubię tego drania! – Wsunął go sobie głęboko do ust.

- Rób tak dalej, a może zawrzemy nawet pokój! – Lucjusz musiał oprzeć się mocno o okrytą gobelinem ścianę by nie upaść. Z piskiem pouciekały z niego tańczące nimfy, zakrywając sobie nawzajem oczy. Zręczne dłonie rozsunęły mu uda i zaczęły bawić się jądrami.

- Rozumiem, że jeśli wystrzelisz, to będzie oznaczało przypieczętowanie paktu? – zapytał przebiegle Black.

- Myślisz, że to takie proste? Malfoyowie walczą do końca! – Spiął się w sobie, nie mógł dać temu Gryfonowi tak łatwo wygrać. Zamknął oczy i zaczął liczyć liście na kotarze, starając się opanować. – Jeden, dwa, trzy... – miał coraz pewniejszy głos.

- Więc tak chcesz się bawić? Nic z tego mój piękny – warknął zaborczo Syriusz i wyciągnął z kieszeni oliwkę, noszoną tam zawsze na czarną, a raczej czerwoną godzinę. Wylał jej trochę na palce, a potem wsunął je gładko do gorącego wnętrza kochanka. – Raz.., dwa..., trzy... – uderzył celnie w prostatę i potarł ją delikatnie.

- Tego... nie było... w umowie... – wystękał zaskoczony Lucjusz.

- Nie mieliśmy umowy kochanie... – Ponowił swój zmasowany atak. Jego ofiara wiła się i jęczała bardzo obiecująco. Czuł, że był już bliski zwycięstwa.

- Och... aaa... cholera... – Starał się ze wszystkich sił powstrzymać wytrysk, choć każda komórka jego ciała krzyczała o spełnienie. Kiepsko mu szło, zboczony łajdak u jego stóp pożerał jego nabrzmiałego penisa i zasysał się na nim niczym odkurzacz. Palce brały go od tyły w szybkim, drapieżnym tempie. – Ooo...! – głośny okrzyk spełnienia, ogłosił zwycięstwo Gryfindoru. Slytherin drżącymi dłońmi wciągnął na tyłek białą flagę, a raczej eleganckie, jedwabne majtki, po czym padł w ramiona Blacka.

***

   Harry prawdę mówiąc zupełnie zapomniał o zebraniu i gdyby nie Pyłek pewnie wcale by na niego nie poszedł. Szybko przyczesał niesforną, czarną grzywę i wygładził na sobie ubranie. Zerknął na zegar, który pokazywał już dwudziestą. Ruszył biegiem korytarzami Hogwartu, zdyszany dobiegł do gabinetu dyrektora i zatrzymał się przed strzegącymi go chimerami. Rzucił hasło i drzwi stanęły przed nim otworem. Wszedł na palcach do środka, pewny, że zastanie tam spory tłum, jednak w pokoju nie było nikogo. Zaskoczony doszedł do wniosku, że być może pomylił godziny. Postanowił z kwadrans zaczekać, mając w pamięci poprzednie awantury usiadł wyprostowany w fotelu, niczym wzorowy gość oczekujący aż gospodyni się nim zajmie. Przez kilka minut machał beztrosko nogami, ale jego żywa natura nie pozwoliła mu zbyt długo pozostać w bezczynności. Blat biurka był przeźroczysty, Harry wstał i zaczął zaglądać do wnętrza. Sądził, że zobaczy tam jakieś ważne dokumenty, albo starożytne księgi, nic jednak bardziej mylnego. Na kilku drewnianych półkach stały małe pudełeczka. Każde z nich wypełniono kolorowymi dropsami  i  starannie podpisano. Niestety przez szybę nie dało się odczytać napisów. Zaciekawiony pociągnął za znajdujące się z przodu mebla drzwiczki, zrobił to jednak zbyt gwałtownie i jedna z desek obsunęła się, wywołując efekt domina. Pojemniczki zaczęły wypadać jeden za drugim, po kilku sekundach u stóp chłopca, leżała już spora sterta dropsów we wszystkich kolorach tęczy. Wziął jeden z nich do buzi, miał przyjemny cytrynowy smak. Zdjął z szafy porcelanowy półmisek i zaczął zbierać do niego cukierki, napędzany nadzieją, że może dyrektor nie będzie się za bardzo na niego gniewał. Ledwo skończył poczuł dziwne mrowienie w nogach. Stanął pośrodku pokoju, a jego lewa stopa zaczęła sama podrygiwać. Ze stojącego na komodzie radia popłynęła żwawa muzyka.

   W tym samym czasie w bibliotece zebrali się już wszyscy zaproszeni. Zajęli miejsca za owalnym stołem z uwagą słuchając wyjaśnień Albusa. Jego opowieść o tym jak to Snape pokręcił zaklęcie, wywołała na ich twarzach uśmiechy. W głowach im się nie mieściło, że nieomylny i obłędnie precyzyjny zwykle Severus zrobił coś podobnego. Zwłaszcza Hermiona i Draco gapili się na profesora z szeroko otwartymi oczami, jakby nagle wyrosła mu co najmniej druga głowa. 

- Jeśli dobrze zrozumiałam Harry pamięta tylko niektóre rzeczy ze swojej przeszłości i to bardzo wybiórczo. Mam wrażenie, że wypchnął ze swojej głowy wszystkie złe wspomnienia – odezwała się w końcu  Gryfonka.

- Bardzo cenna uwaga panno Granger. – Dyrektor był pełen podziwu dla inteligencji tej młodej czarownicy. Nikt wcześniej nie zwrócił uwagi na ten istotny szczegół. - Uległ też zakłóceniu jego sposób spostrzegania rzeczywistości, przez co bywa niebezpieczny dla siebie i otoczenia. Poduszka sprawiła, że stał się miękki, bardziej uległy i podatny na wpływy. Przeznaczenie robota domowego spowodowało nieustanną chęć uporządkowania świata.

- Niech pan jeszcze doda, że ponieważ obie te rzeczy należały do Snapa, czuje do tego Nietoperza bezsensowne przywiązanie. – Dorzucił swoje spostrzeżenia Syriusz i rzucił profesorowi eliksirów nieprzyjazne spojrzenie. – Biedny Harry nie zdaje sobie sprawy, co się z nim dzieje.

- A co w tym dziwnego Kundlu? To chyba jasne, że mając do wyboru twoją zapchloną osobę, a kogoś inteligentnego na odpowiednim poziomie, wolał zamieszkać ze mną – prychnął wyniośle Severus.

- Panowie, uspokójcie się natychmiast! – Albus stanął pomiędzy zaciskającymi pięści mężczyznami. – Proponuję pracę w parach, tak będzie łatwiej. Co dwie głowy to nie jedna – rzucił pojednawczo. – Może...

- Black – Lucjusz

- Hermiona – Draco

- Minerwa oczywiście ze mną

- Sewerus zostaje bez pary, ale tak naprawdę na jego profesji nikt z nas się nie zna. Ma ktoś jakieś pytania? – rozejrzał się po sali.

- Ja mam – odezwał się niespodziewanie Draco, zachwycony, że wszystko idzie po jego myśli. Będzie miał wiele okazji do przebywania sam na sam z tą piękną Gryfonką. Na pewno uda mu się jakoś przekonać ją do siebie, w końcu był Malfoym, znanym w kręgach arystokracji zdobywcą dziewczęcych serc. – Dlaczego nie ma z nami Pottera i kto go pilnuje, skoro bywa niebezpieczny?

Na to proste pytanie wszyscy umilkli jak zaczarowani. Dorośli popatrzyli po sobie zdjęci trwogą.

- Syriuszu, miałeś go zawiadomić o zmianie miejsca zebrania – zwrócił się do mężczyzny Albus, groźnie marszcząc brwi.

- Zupełnie wyleciało mi z głowy – zarumienił się mężczyzna. – Wszystko przez te negocjacje.

- W takim razie lepiej go odnajdźmy! – Lucjusz stanowczo pchnął Blacka w stronę drzwi i ukradkiem uszczypnął go w bok. – Bądź cicho, bo cię wykastruję – szepnął mu do ucha.

***

    Oczywiście cała, zaniepokojona gromadka pobiegła najpierw do gabinetu dyrektora. Portrety i duchy miały ponowną okazję śledzić ich galop przez korytarze Hogwartu. To już trzeci raz widziały spanikowane stadko, gnające na złamanie karku. Życie w zamku robiło się coraz ciekawsze, zwykle w czasie wakacji było tu straszliwie nudno.

- Chyba mi wyskoczy serce – niesamowicie zdyszana Hermiona oparła się o chimerę. Pierwsza dotarła na miejsce, napędzana wizją przyjaciela w tarapatach, a Harry miał do nich prawdziwy talent.

- Złapię je dla ciebie – stwierdził szarmancko równie zmęczony Draco, omal na nią nie wpadając. Błądził przy tym wzrokiem po jej falujących piersiach, widocznych w niewielkim dekolcie. Dziewczyna wyglądała niesamowicie powabnie w zwiewnej, letniej sukience.

- Zjadłeś na śniadanie coś dziwnego, czy dyrektor poczęstował cię dropsem? – zapytała zaskoczona jego przyjaznym nastawieniem.

- To chyba te mugolskie ciuchy, niesamowicie działają na bezbronnych czarodziei – uśmiechnął się do niej szeroko.

- Czy ty mnie podrywasz? – Popatrzyła na niego groźnie.

- Gdzieżbym śmiał – Draco spojrzał na nią niewinnie błękitnymi oczami.

- Na co czekacie? Właźcie do środka! – Usłyszeli za sobą głos Blacka, któremu wyrzuty sumienia nie dawały spokoju. Pierwszy wpadł do gabinetu i zatrzymał się zaraz za progiem z niemądrze otwartą buzią.

- Czego blokujesz wejście durniu? – Severus wepchnął się za nim w samą porę, by zobaczyć jak niemożliwie spocony i czerwony z wysiłku Harry wykonuje zręczny piruet na czubkach palców. – Co ty znowu wyprawiasz przestań! – Gabinet wyglądał jak pobojowisko, a ponieważ nie było tu zbyt wiele miejsca pląsający chłopak przy każdym większym zamachu strącał coś na podłogę.

- Kiedy... nie... mogę... – wystękał i zaczął wyrzucać wysoko nogi, ponieważ radio zaczęło grać kankana. – Zatrzymajcie to jakoś, tańczę już tu ze dwie godziny!

- Podjadałeś cytrynowe dropsy co? – zapytał zrezygnowany Albus, rozglądając się po okropnym bałaganie. W sumie to była także jego wina, nie powinien zdawać się na roztrzepanego zwykle Blacka, tylko sam załatwić sprawę. Machnął różdżką i Harry przestał tańczyć, byłby upadł, gdyby nie ramiona Snape, który natychmiast go złapał i wziął na ręce. - Zabierz go stąd, musi odpocząć.

- Uciekajmy zanim się zdenerwuje – szepnął na ucho swojego wybawcy Harry. Severus nie pytał już o nic więcej tylko pośpiesznie ruszył do drzwi. Skoro mały twierdził, że trzeba się ewakuować, to na pewno nie mówił tego bezpodstawnie.

   Kiedy tylko wyszli Albus zaczął oceniać straty, a pozostała grupka tylko wzdychała trzymając się za głowy. Wszędzie walały się porozbijane szczątki cennej porcelany, postrącane książki i obrazy. Zniszczeniu uległo też kilka artefaktów, w tym myśloodsiewnia.

- Nie martw się, pomożemy ci posprzątać – Minerwa poklepała mężczyznę po ramieniu. Doskonale wiedziała jak się czuje, kilka dni wcześniej przeżywała to samo.

- Jestem mistrzem w układaniu puzzli – przytaknął jej z zapałem Draco, który grając w domu w piłkę, rozbił już niejeden ukochany wazon matki. Do perfekcji opanował zaklęcie scalające.

- To miło z waszej strony – zaczął Albus, ale zaraz zbladł wpatrzony w swoje biurko. – Gdzie moje dziecinki...! – zawył rozdzierająco, padając przed meblem na kolana. – Zbierałem je od pięćdziesięciu lat! Za tydzień miałem je zabrać na Międzynarodowy Zjazd Dropsomaniaków!

- Spokojnie, przecież Potter nie mógł ich wszystkich zjeść. – Lucjusz zaczął rozglądać sie dookoła.

- Mam! – krzyknęła tryumfalnie Hermiona, ale kiedy przyjrzała się dokładniej półmiskowi popatrzyła ze współczuciem na dyrektora. – Może pan jednak usiądzie. – Wskazała na fotel.

- Pokaż! Co ten dewastator zrobił moim dziecinkom?! – mężczyzna wyrwał naczynie z jej rąk. Zajrzał do środka i poczerwieniał, jakby miał zaraz dostać ataku apopleksji. – Moje biedne maleństwa! Ten potwór wlał do nich alkoholu, wszystkie się rozpuściły! – wyjęczał dramatycznie.

- Wody? –zaproponowała troskliwie Minerwa.

- Złapać, związać i do lochu z nim! Zabił moje cudowności! – krzyczał, wymachując rękami.

- Albusie nie przesadzaj, nie żyjemy w średniowieczu. Harry na pewno nie chciał tego zrobić. – Kobieta zaczęła wachlować go podręcznikiem do zielarstwa. – Przynieście z apteczki jakieś leki na uspokojenie.

***

   Severus słysząc z oddali wrzaski i wycie dyrektora przyspieszył kroku. Dumbledora niełatwo było wyprowadzić z równowagi, Potter musiał tym razem musiał trafić w jego czuły punkt. Przytulony ufnie do niego wyglądał niewinnie i słodko jak świeżo wykluty aniołek. Do jego obowiązku należało jednak przywołanie rozrabiaki do porządku.

- Dlaczego znowu nie posłuchałeś, miałeś niczego nie dotykać! – Rozpoczął swoje kazanie.

- Chciałem tylko popatrzeć, same wyleciały – wymamrotał nieśmiało chłopak, kładąc głowę na ramieniu profesora. Nie czuł specjalnych wyrzutów sumienia, poza tym był strasznie zmęczony. Zostawiali go samego na całe godziny, nie pozwalali samemu wychodzić na zewnątrz jakby był dzieckiem. W końcu miał wakacje, nie miał zamiaru nudzić się w zamknięciu. Do głosu zaczęła dochodzić jego niepokorna natura.

- Powinieneś dostać lanie, ale na to jesteś już za stary – ględził Severus coraz bardziej denerwując Harrego. Przez całą drogę słuchał w milczeniu kazania na temat swojej nieodpowiedzialności, gryffońskiej beztroski i braku rozumu. Kiedy dotarli do łazienki w apartamencie profesora, miał już dość słuchania tych bzdur. Urządzona w soczystej zieleni i srebrze, bynajmniej nie podziałała na niego uspokajająco. Został posadzony na skrzyni z ręcznikami, a Snape puścił wodę do wanny i nalał pachnącego płynu do kąpieli.

- Wykąp się i do łóżka. - To niewinne z pozoru zdanie przelało czarę goryczy. Dyrygowano nim jak przedszkolakiem. Nawet ciotka Petunia tak się nie rządziła.

- Nie mogę, nie mam siły – stanął na chwiejnych nogach, po czym założył ręce na piersiach z buntowniczą miną. Uniósł dumnie rozczochraną głowę i spojrzał odważnie prosto w oczy paskudnego nudziarza.

- Chyba nie chcesz taki spocony iść spać? Twoje ubranie jest całe mokre, możesz się przeziębić – tłumaczył mu spokojnie mężczyzna, prosząc wszystkie duchy Hogwartu o świętą cierpliwość.

- Nie dam rady – wydął usta niczym rozgrymaszona księżniczka. Był ciekaw, kiedy Snapowi puszczą nerwy. Widział jak w czarnych oczach zapalają się szkarłatne iskierki. – Chcę śmierdzieć, więc będę śmierdział, jestem już prawie dorosły! – prychnął i dla podkreślenia swoich słów zaczął tupać nogą.