Poduszka IV

   Harry postanowił odwiedzić profesor McGonagall, skoro powiedziała mu, że może z nią rozmawiać o wszystkim, to dlaczego miałby nie skorzystać z oferty, w końcu była opiekunką Gryfindoru. Z początku miał zamiar porozmawiać o Snape z chrzestnym, ale widząc jak obaj mężczyźni na siebie warczą porzucił ten pomysł. Kiedy znalazł się w wieży grzecznie zapukał do drzwi apartamentu.

- Harry to ty? Wejdź drogi chłopcze i usiądź. – Wskazała na wygodny fotel i podsunęła mu talerzyk z orzechowymi ciasteczkami.

- Chciałem zapytać... – zaczął.

- Chwileczkę – rozległ się dźwięk telefonu, ku zdumieniu chłopaka Minerwa wyciągnęła z kieszeni elegancka komórkę i odebrała. – Zaczekaj tu na mnie, muszę porozmawiać z przyjaciółką. – Wyszła na korytarz, zostawiając go samego w mieszkaniu. To zapłakana Narcyza znowu skarżyła się na imprezującego Lucjusza. Nie mogła zostawić jej bez kilku słów pociechy.

   Harry z początku siedział bardzo grzecznie, ale po pół godzinie, kiedy zjadł już wszystkie przysmaki zaczął się nudzić. Wyjrzał za drzwi, ale profesorka zniknęła jak zaczarowana. Skoro jednak kazała mu zaczekać, to chyba miała zamiar szybko wrócić. Zaczął kręcić się po nieco zakurzonym gabinecie i jak zawsze w takich chwilach włączyła się mu mentalność domowego robota. Przez chwilę nawet walczył dzielnie z pokusą, ale szybko doszedł do wniosku, że zakaz Albusa dotyczył przecież jedynie mieszkania Snapa. W łazience znalazł jakąś ściereczkę i zaczął sprzątać, pieczołowicie zmywając pył z regałów i szafek. Podśpiewywał sobie pod nosem, a robota paliła mu się w rękach.  Ze zdumieniem znalazł jeszcze więcej mugolskich sprzętów, ukrytych za niewielką kotarą. Zafascynował go zwłaszcza laptop i kolekcja płyt. Zrobił też porządek ze znalezionymi w pudle zdjęciami, wkleił je do znalezionego w szufladzie pustego albumu. Spędził naprawdę pracowite trzy godziny, od czasu do czasu robiąc sobie przerwę, na obejrzenie co ciekawszych fragmentów filmów. Dowiedział się z nich wielu fascynujących rzeczy, że właściwie o nic już nie musiał pytać Minewry. Wyjście jednak bez pożegnania się z gospodynią wydało mu się nietaktem.

   Tymczasem profesor McGonagall po skończeniu rozmowy z żoną, włóczącego się nie wiadomo gdzie Malfoya, została wezwana przez dyrektora na naradę do jego gabinetu. Całkowicie przy tym zapomniała o pozostawionym w domu chłopaku. Dość długo omawiali wszystkie aspekty zaklęcia, które rzucił na Pottera niepoprawny Severus. Niestety nie znaleźli jednak żadnego rozwiązania powstałego problemu. Biedny Harry musiał nadal egzystować jako skrzyżowanie robota z poduszką.

- A właściwie, to gdzie się podziewa mój chrześniak? – zapytał na koniec dyskusji Black.

- Jak wychodziłem brał prysznic – odpowiedział spokojnie Snape.

- A ty skąd o tym wiesz draniu? Chyba go nie podglądałeś co? – warknął na niego Syriusz.

- Nie jestem na twoim poziomie, to ty masz w tym niezłą wprawę - syknął rozzłoszczony profesor eliksirów. Dobrze pamiętał jak zastał tego kundla na gapieniu się przez okienko na kąpiącego się Lucjusza. – Słyszałem szum wody.

- O bogowie – jęknęła Minerwa. – Zupełnie mi wyleciało z głowy, kazałam mu na siebie zaczekać. – Załamała ręce.

- Moja droga, nawet tak nie żartuj – westchnął Albus i wziął do ust od razu trzy dropsy. Nie uśmiechało mu się spędzenie kolejnego popołudnia na odkręcaniu nieziemskich pomysłów dzieciaka.

- Lepiej tam chodźmy – odezwał się rozsądnie Snape i cala czwórka ruszyła niemal biegiem przez korytarze Hogwartu. Zaniepokojone portrety obserwowały ten marsz plotkując zawzięcie. Co też się mogło wydarzyć, że najważniejsze osoby w szkole pędzą w stronę wieży Gryfindoru z przerażonymi minami? Kiedy weszli zdyszani do środka odetchnęli z ulgą na widok całego i zdrowego Harrego, siedzącego spokojnie przy biurku Minerwy. Przed nim leżała duża, czerwona książka.

- Jak się czujesz dziecko? - Zapytał troskliwie Albus, przyglądając się mu uważnie. – Minerwo bądź tak miła i sprawdź czy wszystko jest w porządku.

- Dziękuję, świetnie – odpowiedział entuzjastycznie chłopak, miał poczucie dobrze spełnionego obowiązku.

- No widzicie, nie było powodu panikować. – Machnął beztrosko ręką Black.

- Poza tym, że powycierał kurze, chyba niczego nie poprzestawiał – odezwała się z ulgą kobieta. Wszystkim oprócz Snapa poprawiły się humory, najwyraźniej uniknęli niebezpieczeństwa.

- Harry, co właściwie robiłeś przez ten czas? - zapytał podejrzliwie Severus, dobrze znając ciekawską i psotną naturę podopiecznego.

- Najpierw trochę posprzątałem, potem obejrzałem kilka pouczających filmów, ten ze studniówki profesor Minerwy był naprawdę zabawny. Nie wiedziałem, że umie tańczyć kankana, a jak wysoko podnosiła nogi, widać było nawet napis na podwiązce ,, łap okazję” – zachichotał.

- Zabierz go stąd natychmiast! – głos McGonagall mógłby zamrozić jezioro.

- Napiłbym się kakałka  – uśmiechnął się do Snapa chłopak, zupełnie nieświadomy zagrożenia.Widząc, że opiekunka Gryfindoru ma kamienną twarz postanowił ją rozweselić. – Ślicznie pani wyglądała na tym zdjęciu z żoną pana Malfoya, wkleiłem go na samym początku. – Otwarł leżący na biurku album. Wszyscy pochylili się nad nim, zaciekawieni kolejnymi rewelacjami na temat surowej profesorki, uchodzącej za wyjątkowo zimną i nieprzystępną, mimo, że jej szare oczy właśnie zaczęły ciskać błyskawice. Rzeczywiście na fotografii widać było słoneczną plażę, gdzie na kocyku leżała Minewra ubrana w skąpe bikini.  Na jej udach siedziała równie oszczędnie odziana Cyzia z olejkiem do opalania w dłoniach, smarowała pracowicie brzuch kobiety, gapiąc się jednoznacznie na jej piersi, można było nawet dostrzec koniuszek języczka, oblizującego kształtne usta.

- Zamknij buzię tego potwora i zjeżdżajcie stąd! – wrzasnęła McGonagall i walnęła pięścią o stół. – Wszyscy!

Gromadka mężczyzn rzuciła się do drzwi, popychając się nawzajem. Żaden nie chciał mieć do czynienia z wściekłą Minewrą. Harry trzymał się kurczowo szaty Severusa i nieco wystraszony tulił do jego ramienia. Chciał zapytać kobietę o co się gniewa, ale nie miał zbytnio odwagi. Doszedł jednak do wniosku, że mężczyzna lepiej mu to wytłumaczy.

***

    Harry nie znalazł jednak dogodnej chwili na porozmawianie ze Snapem. Najpierw razem z Pyłkiem został zagnany do przygotowania obiadu, potem ledwo usiedli na kanapie, kominek buchnął zielonymi płomieniami i w salonie pojawił się sam Lucjusz Mafloy. Z gracją wyszedł z rusztu i zmierzył chłopaka z wyniosłą miną, odrzucając do tyłu piękne, platynowe włosy. Fryzura mężczyzny była równie idealna jak on sam, ani jedno pasemko nie odstawało w złą stronę.

- Co tu robi Potter? Strasznie ci się zepsuł gust Sevi. – Wydął blade wargi. - Może trzeba zasponsorować to biedne dziecko? Jego plebejski wygląd jest obrazą dla Hogwartu!

- Daj spokój Lucjuszu, opiekuję się nim z polecenia Albusa – odezwał się ugodowo profesor eliksirów. Nie chciał rozdrażniać blondyna, który był z pewnością najlepszym towarem jaki opuścił mury tej uczelni. W łóżku nie miał sobie równych i nieraz dotrzymywał mu towarzystwa w samotne noce. – Harry, może zaparzysz nam kawy? – zwrócił się Gryfona.

- Nie sądzę, aby ten pan jej potrzebował i tak już jest wystarczająco pobudzony – prychnął chłopak, ale posłusznie pomaszerował do kuchni, gdzie trzaskając filiżankami i talerzykami przygotował poczęstunek. Wrócił w ciągu pięciu minut, postawił na stole tacę z takim impetem, aż Lucjusz podskoczył na swoim fotelu i puścił rękę Severusa, po której go właśnie gładził. Dzieciak najwyraźniej zbytnio się tutaj zadomowił i śmiał stroić fochy, mężczyzna postanowił pokazać mu jego miejsce.

- Może pójdziesz odwiedzić tego swojego zboczonego chrzestnego? – odezwał się wyniośle do Harrego. – Ja zajmę się profesorem.

- Nie ma mowy. – W chłopcu zawrzała krew na widok powłóczystych spojrzeń jakie ten wybladły arystokrata rzucał Snapowi. - Zrobię to o wiele lepiej od pana, mam już w tym spore doświadczenie. – Harry nie do końca zdawał sobie sprawę z dwuznaczności swojej wypowiedzi. Dla podkreślenia, że ma tu większe prawa usiadł na kolanach zdumionego Severusa, który nie bardzo wiedział jak ma potraktować takie zaborcze zachowanie. Z jednej strony podobało mu się jak od razu wpasował się plecami w jego tors, zupełnie jakby faktycznie robił to codziennie. Z drugiej widział, że Malfoy był już na granicy wybuchu i jak tak dalej pójdzie straci dostęp do jego kuszącego tyłka na długi czas.

- No powiedz coś, jesteś tu panem domu czy nie? – zirytował się mężczyzna. W głowie mu się nie mieściło jak ktoś mógł woleć takiego nieopierzonego smarkacza od gwiazdy jego pokroju. Sev pewnie nie myślał jasno i bał się Albusa. – Niech go niańczy Minewra, w końcu Gryfindor to jej dom!

-  McGonagall gniewa się na mnie, poza tym należę do profesora. – Rozpiął koszulkę i z tryumfalnym uśmieszkiem pokazał wytatuowany na piersi napis - ,,własność Severusa Snapa”.

- Jestem w ukrytej kamerze? – jęknął zaszokowany Lucjusz. – Zaraz ze stresu zaczną wypadać mi włosy!

- Może potrzebują nawozu? – rzucił z psotnym uśmieszkiem Harry i wskazał ukrytą w rękawie różdżką na niewielką urnę, stojącą za plecami mężczyzny na wysokiej szafce. Przewróciła się z cichym brzękiem, wieczko odskoczyło i czarny pył wysypał się wprost na nieskazitelną fryzurę blondyna.

- Ty obrzydliwy Mugolu! On zrobił na mnie zamach! Moje piękne włosy! – piszczał coraz cieńszym głosem. – Nienawidzę cię Severusie! Już nigdy się nie zobaczymy! – Gwałtownie wstał i już po chwili jedynym śladem po nim były plamy sadzy na podłodze.

- Byłeś okropnie niegrzeczny dla naszego gościa Harry – westchnął profesor. – Co w ciebie dzisiaj wstąpiło? – popatrzył w zielone oczy nadal rozjarzone gniewem. – Należy ci się podwójne la... – Nie udało mu się dokończyć tak pięknie zaczętego kazania, bo słodkie wargi chłopaka zamknęły mu usta. Smukłe ramiona owinęły się wokół szyi, a jemu nie pozostało nic innego jak się poddać. Skoro i tak miał zamiar wyznać swoje grzechy dyrektorowi, to niech chociaż ma o czym opowiadać. Zresztą o tej małej chwili zapomnienia nikt przecież nie musiał się dowiedzieć. Odwrócił swoje gryfońskie utrapienie do siebie i pogłębił pocałunek. Szybko obaj zapomnieli o całym świecie, namiętność zupełnie ich pochłonęła. Rozkoszne doznania, zupełnie nieznane chłopakowi zawróciły mu w głowie do tego stopnia, że zaczął się ocierać o mężczyznę, niczym spragniony pieszczot kociak. Dopiero gwałtownie narastający ucisk między udami i dłonie głaszczące jego pośladki, nieco go otrzeźwiły. Zawstydził się reakcji swojego ciała, po raz pierwszy podniecił się do tego stopnia pod wpływem innego mężczyzny.

- Ja... ja... och... – nie mógł z siebie wykrztusić rozsądnego słowa, tym bardziej że gorejące czarne oczy dosłownie wypalały piętno na jego duszy.

- Wiem Harry, wiem... Spokojnie ... szsz... ja też. – Równie oszołomiony Severus przytulił go do swojej piersi. Lubił seks i nigdy go sobie nie odmawiał, ale to było coś zupełnie innego. Tym razem emocje ogarnęły nie tylko ciało, ale także dumne i uparte serce. Zapragnął z całej siły zatrzymać tego delikatnego chłopaka dla siebie. Nie miał tylko pojęcia jak to zrobić, ale przecież nie bez powodu uważano go za jednego z najinteligentniejszych czarodziei w tym stuleciu. Musiał się tylko zastanowić i na pewno coś wymyśli.

***

   Niezmiernie zły i oburzony na bezczelną dwójkę, która nie uszanowała jego wspaniałej osoby, Lucjusz podążał szybko korytarzami Hogwartu. Słyszał za sobą chichoty duchów i portretów, ponieważ oprócz włosów umazaną miał też całą twarz. Brudny, wyglądający niczym siedem nieszczęść Malfoy był czymś nieznanym w zamku, wzbudzał więc powszechną ciekawość. 
Tak naprawdę, w głębi duszy czuł nie gniew, ale smutek. Zawsze traktował Severusa wyjątkowo, z czego ten nie bardzo zdawał sobie sprawę. Pragnął od niego czegoś więcej niż przygodnego seksu, z początku nawet byli parą, ale nie umiał się powstrzymać od skoków w bok. To prawdopodobnie zraziło do niego dumnego Snapa i bardzo tego żałował. Czasu jednak nie dało się cofnąć. Zagryzł wargi, widok Harrego rozpierającego się na kolanach byłego kochanka dotknął go bardziej niż chciał przyznać. Na widok idącego z naprzeciwka Blacka prychnął i zatrzymał się gwałtownie w miejscu, niczym rasowy rumak.

- Hasło do łazienki prefektów! – krzyknął na paskudnego Gryfona, który zawsze gapił się na niego jak na kawałek szynki.

- Lu, co ci się stało? – Pogładził splątane, zakurzone włosy mężczyzny. – Wywróciłeś się w kominku?

- Nie dotykaj mnie zboczeńcu! Jeszcze mnie czymś zarazisz! – Zadarł nos Malfoy. – Trzeba być prawdziwym mężczyzną a nie kundlem, żeby doznać tego zaszczytu!

- A ja niby czym jestem? – zapytał spokojnie Syriusz. W jego głosie słychać było groźne nutki, czego nie zauważył nadąsany Lucjusz.

- Jesteś przecież Gryfonem, a u nich zero techniki i ze sprzętem podobno nieciekawie – skrzywił usta blondyn. Black owszem był przystojny, ale brakowało mu klasy. Poza tym nie miał zwyczaju zadawać się z wrogim obozem.

- Oż ty zarozumiały dupku! – warknął mężczyzna, po czym chwycił Malfoya w pasie i zarzucił go sobie na ramię niczym dywan. – Już ja ci pokażę swój sprzęt! Jeszcze będziesz prosił na kolanach żebym go użył! – raźno pomaszerował w kierunku łazienki.

- Puszczaj chamie! Nie waż się podnieść ręki na większego od ciebie! – darł się Lucjusz wierzgając nogami, przestał dopiero wtedy, kiedy dostał solidnego klapsa w tyłek.

- Czy większego, to się zaraz okaże ślizgoński cukiereczku! – zarechotał, kopnięciem otworzył drzwi i wszedł ze swoim przeklinającym, seksownym ładunkiem wprost do basenu. Stanął za plecami mężczyzny w płytkiej, parującej wodzie na wprost wielkiego lustra wmontowanego w ścianę. Mały delfin w rogu nagle wypuścił obfity strumień, mocząc ich od stóp do głów. Ubranie przykleiło się do nich niczym druga skóra. Black objął swoją ofiarę w pasie i przytulił się do jej pleców, bezczelnie obmacując ładnie zarysowaną klatkę piersiową. Ciekawskie dłonie podrażniły na moment sutki, by zsunąć się niżej, na coraz lepiej odznaczającego się członka mężczyzny.

- Ty świnio jedna! – pisnął Lucjusz, któremu robiło się coraz goręcej. – Gdzie z tymi łapami?! – Nie miał pojęcia jakim cudem znalazł się w takiej sytuacji.

- Chrum... chrum... – zachichotał Syriusz i wpił się w smukłą, białą szyję.  – Puszczę cię, jeśli naprawdę jesteś większy. Muszę to jednak dokładnie sprawdzić – zamruczał do czerwonego z wrażenia ucha. Nie miał zamiaru odstąpić od swojego planu. Malfoy zawsze mu się podobał, wiele razy marzył o nim w zaciszu sypialni Gryfindoru. Wtedy byli zaprzysięgłymi wrogami, teraz sprawy miały się zupełnie inaczej. Odkąd go uniewinnili i wrócili majątek, stanowił niezłą partię. Jego rodzina niczym nie ustępowała rodzinie Lucjusza.
....................................................................................................................

Mój nieznośny Wen vel Kulek Obrońca vel Mikosław